Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΚΟΡΗ, ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΜΟΥ
Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Είμαι πλέον 79 χρονών. Η καρδιά μου εξασθενεί και οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και είναι ολοφάνερο ότι πλησιάζει η ώρα της αναχώρησής μου από τούτη τη γη.

Ο Απ. Παύλος άφησε διαθήκη σε όλους τους Χριστιανούς. «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού».

Δεν τολμώ βέβαια να πω προς όλους τους Χριστιανούς, αλλά σε σας, τα παιδιά μου, μπορώ να πω: Μιμηθείτε έμενα, όπως και εγώ τον Απ. Παύλο.
Ήταν σκληρή και δύσκολη η ζωή μου, αλλά ουδέποτε προσευχήθηκα στον Θεό να γίνει εύκολη.

Διότι είναι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. 7, 14).

Και ακόμη, «διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. 14, 22).
Διαβάστε ακόμη την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. «Τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και Λάζαρος ομοίως τα κακά· νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι» (Λουκ. 16,25).

Για περισσότερα από 25 χρόνια η ζωή μου ήταν συνυφασμένη με την εργασία του αγροτικού χειρουργού και καθηγητή της χειρουργικής και μετά ένδεκα χρόνια διώξεων για το όνομα του Χριστού μέσα στις φυλακές και στις σκληρές εξορίες.

Από το 1944 συνδύαζα την επίπονη διακονία του Επισκόπου με την θεραπεία των τραυματιών στο Ταμπώφ και μόλις το 1946 ολοκληρώθηκε η χειρουργική μου δραστηριότητα και παρέμεινε μόνον η Αρχιερατική.

Στον πολύ κόσμο ήταν ακατανόητο πώς μπορούσε ένας μεγάλος χειρουργός, που τιμήθηκε με το Α' βραβείο Στάλιν, να αφήσει τη χειρουργική και να γίνει Επίσκοπος. Όμως δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σ' αυτό, γιατί από τα νεανικά μου κι' όλας χρόνια, ο Κύριος με προόρισε για την υπέρτατη μορφή διακονίας σ 'Αυτόν και τους ανθρώπους.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, στην τελετή αποφοίτησης, έλαβα από τον Διευθυντή του σχολείου το απολυτήριο Γυμνασίου, το οποίο το είχε βάλει στο Ιερό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Το είχα διαβάσει και πριν, αλλά τώρα, όταν διάβασα εκ νέου τα λόγια του Χριστού απευθυνόμενα στους Αποστόλους: «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9, 37-38), η καρδιά μου σκίρτησε και αναφώνησα σιωπηλά: «Ω, Κύριε! Σού λείπουν οι εργάτες;».

Πέρασαν χρόνια. Έγινα διδάκτωρ της Ιατρικής και σκέφθηκα να γράφω το βιβλίο «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Όταν πήρα την απόφαση αυτή, μου ήρθε στο μυαλό η εξής περίεργη σκέψη: «Όταν θα ολοκληρωθή το βιβλίο αυτό, θα το υπογράφει το όνομα ενός επισκόπου». Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτή η σκέψη. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, κατάλαβα ότι ήταν μία σκέψη που μου είχε υποβληθεί από τον Θεό, διότι μετά την πρώτη μου σύλληψη, στο γραφείο του διοικητή των φυλακών, ολοκλήρωσα την πρώτη έκδοση του βιβλίου μου και στο εξώφυλλο έγραφα:« Επίσκοπος Λουκάς, Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».

Πέρασαν ακόμη δύο χρόνια. Ήμουν στην πρώτη εξορία στη Σιβηρία, στην πόλη Γενισέισκ. Ήρθε τότε εντελώς ξαφνικά να με συναντήσει ένας μοναχός απ' το Κρασνογιάρσκ. Στην πόλη αυτή όλοι οι ιερείς είχαν προσχωρήσει στους «νεωτεριστές» και ο πιστός στην κανονική Εκκλησία λαός, έστειλε αυτό το μοναχό να χειροτονηθεί ιερέας, όχι σε μένα στο Γενισέισκ, αλλά στο Μινουσίνσκ σε έναν άλλο ορθόδοξο επίσκοπο. Μία ανεξήγητη όμως δύναμη τον καθοδήγησε σε μένα στο Γενισέισκ. Όταν με αντίκρυσε, ξαφνιάστηκε, πάγωσε και βουβάθηκε. Αποδείχθηκε πως, όταν με είδε, αναγνώρισε ξεκάθαρα εκείνον τον αρ¬χιερέα που είχε δει σε ένα αξέχαστο όνειρο, να τον χειροτονεί ιερέα δέκα χρόνια πριν, ενώ εγώ εκείνον τον καιρό ήμουν δημογιατρός στην πόλη Περεζλάβλ, Ζαλέσκι.

Ο Κύριος ο Θεός με προίκισε με διάφορα ταλέντα. Ταυτόχρονα με το Γυμνάσιο, τελείωσα και τη Σχολή Καλών Τεχνών του Κιέβου. Είχα μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική και αποφάσισα να δώσω στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη. Στα μισά των εξετάσεων όμως τις εγκατέλειψα, γιατί θεώρησα πως πρέπει να υπηρετήσω τον Θεό και τους ανθρώπους με έργο πιο ωφέλιμο απ' ό,τι η ζωγραφική. Αν και κείνο το διάστημα είχε ξεκαθαρίσει μέσα μου η κατεύθυνση της ζωγραφικής δραστηριότητας την οποία θα ακολουθούσα, εάν δεν εγκατέλειπα τη ζωγραφική: θα ήταν καθαρά θρησκευτική κατεύθυνση, ή θα ακολουθούσα τα ίχνη των Β. Βασνετσώφ και Νέστερωφ.

Από τότε με απασχολούσαν πολύ και επίμονα τα δύσκολα ζητήματα της θεολογίας. Το βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου ήταν η έντονα έκδηλη επιθυμία να υπηρετώ τον Θεό και τους ανθρώπους, και μόνο χάρη σ' αυτό, παρά την μεγάλη αντιπάθειά μου προς τις φυσικές επιστήμες, έδωσα εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κιέβου και τελείωσα με άριστα.

Από το Πανεπιστήμιο κιόλας εκδηλώθηκε το μεγάλο μου ταλέντο του ανατόμου και χειρουργού και οι συμφοιτητές μου δεν ήθελαν καν να ακούσουν πως προτίθεμαι να γίνω δημογιατρός. Είχαν αποφασίσει ομόφωνα πως θα γίνω καθηγητής ανατομίας ή χειρουργικής. Απ' ό,τι γνωρίζετε, είχαν μαντέψει σωστά το μέλλον μου.

Ως δημογιατρός εργάστηκα για δεκατρία χρόνια από 12 έως 14 ώρες την ήμερα. Σκεφτόμουν σοβαρά να εγκαταλείψω το δημοτικό νοσοκομείο και να πάω σε απομακρυσμένα χωριά όπου οι δύστυχοι άνθρωποι πεθαίνουν δίχως νάχουν καμμιά ιατρική βοήθεια. Ο Κύριος, όμως, είχε αποφασίσει διαφορετικά για μένα. Με έστειλε στην Τασκένδη, όπου ήμουν ένας από τους διοργανωτές του Πανεπιστημίου Μέσης Ασίας και καθηγητής της τοπογραφικής ανατομίας και άμεσης χειρουργικής. Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 1920.

Στα χρόνια της πλήρους ασυδοσίας των αντιθρησκευτικών διαδηλώσεων και καρνάβαλων, όπου χλεύαζαν τον Κύριο Ιησού Χριστό, η καρδιά μου φώναξε: «Δεν μπορώ να σιωπώ».

Στην Τασκένδη γινόταν τότε κληρικολαϊκό συνέδριο. Ήμουν παρών και για κάποιο σημαντικό πρόβλημα είχα κάνει μια ενθουσιώδη ομιλία. Αυτή η ομιλία είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στον Επίσκοπο Τασκένδης Ιννοκέντιο και στο τέλος του συνεδρίου μού είπε ξαφνικά. «Γιατρέ πρέπει να γίνετε ιερέας».

Ήταν εντελώς απροσδόκητο για μένα, αλλά τα λόγια του Αρχιερέα τα εξέλαβα ως κλήση του Θεού διά των χειλέων του και χωρίς να ταλαντευτώ ούτε ένα λεπτό, απάντησα. «Εντάξει, Σεβασμιώτατε, αν είναι θέλημα Θεού, να γίνω ιερέας».

Και την επόμενη Κυριακή, εγώ, ο καθηγητής της ιατρικής, με ξένοδανεικό ράσο παρουσιάστηκα στον Επίσκοπο που στεκόταν στον θρόνο και χειροτονήθηκα υποδιάκονος και κατά την διάρκεια της θ. Λειτουργίας διάκονος. Μετά από δύο εβδομάδες ήμουν ήδη ιερέας -εφημέριος στον καθεδρικό ναό.

Ένα χρόνο και δυο μήνες πριν από αυτό το μεγάλο γεγονός στη ζωή μου, πέθανε η σύζυγος μου και μητέρα σας. Ο μικρότερος από σας, ο Βαλεντίνος, ήταν τότε έξι χρονών και ο μεγαλύτερος, ο Μιχαήλ, δεκατεσσάρων.

Μετά από δύο χρόνια και τέσσερεις μήνες, ο Κύριος με αξίωσε του μεγάλου αξιώματος του επισκόπου. Η μεγάλη θεία πρόνοια για μένα και σας τα παιδιά μου φάνηκε στο ότι ο Κύριος κάλεσε στην αιωνία ζωή τη μητέρα σας, επιτρέποντας ν' ασθενήσει από καλπάζουσα φυματίωση, κι έτσι μου άνοιξε το δρόμο για τον μοναχισμό και την αρχιερατική διακονία. Όλες τις φροντίδες για σας, τα παιδάκια μου, τις ανέθεσα στον Κύριο και βέβαια, δεν διαψεύστηκα, ελπίζοντας σ' Αυτόν. Για την μέριμνα και ανατροφή σας μου έστειλε μια σχεδόν άγνωστη έως τότε γυναίκα, τη Σοφία Σεργκέεβνα Βελέτσκαγια, η οποία, στη διάρκεια των φυλακίσεών μου και των τριών εξοριών, με μεγάλη αυταπάρνηση και αγάπη σήκωσε το βαρύ σταυρό των φροντίδων για σας στα χρόνια του λιμού, σας ανέθρεψε εξαιρετικά και σας έδωσε σχολική μόρφωση.

Αργότερα όλοι σας, οι τρεις γιοί και η κόρη μου, με τις φροντίδες και την βοήθεια των αγγέλων προστατών σας, ολοκληρώσατε τις ανώτατες σπουδές σας. Ο Μιχαήλ εδώ και καιρό έχει γίνει καθηγητής, ενώ ο Αλιόσα και ο Βάλια είναι διδάκτορες των ιατρικών και βιολογικών επιστημών και σε λίγο θα γίνουν επίσης καθηγητές.

Ο Κύριος δέχθηκε όλες τις θυσίες που του πρόσφερα, και όχι μόνο δέχθηκε, αλλά πολλά άλλαξε και διόρθωσε. Εγκατέλειψα τη χειρουργική, χάρη του κηρύγματος για τον Ιησού Χριστό. Δεν σκεφτόμουν καν τη δόξα του χειρουργού, που σίγουρα μου ανήκε. Ενώ στον Θεό η δόξα αυτή ήταν χρήσιμη, σε μεγάλο βαθμό αύξανε την δύναμη και τη σημασία του κηρύγματος μου. Το αναγνωρισμένο και φημισμένο βιβλίο μου «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» το ολοκλήρωσα στην εξορία, όταν ήμουν πια αρχιεπίσκοπος. Για την αποφασιστικότητά μου να θυσιάσω τα πάντα προς δόξαν Του, ο Κύριος μού έδωσε ένα άλλο μεγάλο τάλαντο, του εκκλησιαστικού κηρύγματος, και οι εννιά τόμοι των κηρυγμάτων έχουν αναγνωριστεί από την πνευματική ακαδημία της Μόσχας ως «εξαιρετικό φαινόμενο στην σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία» και «θησαυρός ερμηνείας της Αγίας Γραφής». Κι εγώ, ο αυτοδίδακτος στη θεολογία εξελέγην μέλος της πνευματικής Ακαδημίας της Μόσχας. Για την Εκκλησία, τα κηρύγματά μου θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία απ' ό,τι τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».

Εκτός απ' αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, για τα οποία μίλησα παραπάνω και διά των οποίων ο Κύριος χωρίς να γνωρίζω πώς, μυστικά, με οδηγούσε στην Αρχιερατική διακονία, βίωσα πολλές φορές ακόμη την παρουσία του Θεού. Αισθάνθηκα αρκετά και αισθητά την παρουσία κι επικοινωνία με τον Θεό στην πνευματική ζωή και στις προσευχές μου.

Όμως, εάν για κάποιον από σας, όλα όσα είπα παραπάνω δεν είναι αρκετά (για να πεισθεί), νομίζω πως η ενασχόλησή του με τις φυσικές επιστήμες τόσο τον έχουν μαγέψει, που δεν θέλει να ακούει αυτά που έχω ζήσει, στα όσα έχω βιώσει αρκετά αισθητά και αδιαμφισβήτητα.

Άλλωστε, θα σας πω, όπως και νάχει, πόσο εκπληκτικά και ξεκάθαρα αποκαλύπτει ο Κύριος ο Θεός το θέλημά Του σε όσους Τον φοβούνται και Τον αγαπούν. Όταν ήμουν στο Λένινγκραντ για εγχείρηση, κατά την τέλεση της παννυχίδας, ο Κύριος με θαυματουργικό τρόπο και συγκλονιστική δύναμη που μου προκάλεσε ρίγη τρόμου, μου έδωσε την εντολή: «Ποίμαινε τα πρόβατα μου, βόσκε τα αρνία μου». Πέρασαν τα χρόνια κι εγώ από ύπουλο διαβολικό πειρασμό, ξέχασα την εντολή αυτή του Θεού. Και ο σατανάς έβαλε και πάλι στην ψυχή μου την ασυγκράτητη ορμή για τη χειρουργική. Γι' αυτό και ο Κύριος με τιμώρησε με αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Δύο φορές χειρούργησε το μάτι μου ο καθηγητής Οντιντσώφ, αλλά ανεπιτυχώς, γιατί η τιμωρία έπρεπε να μείνει πάνω μου.

Τη μέρα μετά τη δεύτερη εγχείρηση, όταν ήμουν ξαπλωμένος με τα μάτια δεμένα, με κυρίευσε και πάλι το πάθος για τη χειρουργική, ενώ ο Κύριος μού έστειλε ένα εκπληκτικό όνειρο: Ήμουν σε μία εκκλησία χωρίς φώτα. Το μόνο φωτισμένο σημείο ήταν το ιερό. Λίγο πιο πέρα απ' το ιερό υπήρχε η λάρνακα ενός αγίου. Πάνω στην Αγία Τράπεζα είχαν βάλει μια σανίδα και είχαν ακουμπήσει πάνω ένα γυμνό ανθρώπινο πτώμα. Πίσω και δίπλα στο ιερό, είδα τους φοιτητές και τους γιατρούς να καπνίζουν τσιγάρα κι εγώ να τους κάνω μάθημα ανατομίας πάνω στο πτώμα.

Ξαφνιάστηκα από ένα κρότο και, όταν γύρισα το κεφάλι μου, είδα ότι είχε πέσει το σκέπασμα από τη λάρνακα του αγίου. Ο άγιος ανακάθισε μέσα στη λάρνακα, γύρισε και με κοίταξε μ ' ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο και επίπληξη. Με τρόμο κατανόησα, τελικά, το τεράστιο βάρος της αμαρτίας μου, την παρακοή μου στην εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ποίμαινε τα πρόβατα μου, ποίμαινε τα αρνία μου». Εδώ και δεκαπέντε χρόνια εκλιπαρώ τον Κύριο Ιησού Χριστό να με συγχωρήσει, επαναφέροντας στην μνήμη μου με σαφήνεια το τρομακτικό μου όνειρο και το σώμα του νεκρού που κείτονταν στην Αγία Τράπεζα. Πρόσφατα πληροφορήθηκα από τον Θεό πως η αμαρτία μου συγχωρήθηκε. Από μέρα σε μέρα, όλο και λιγότερο ξεκάθαρα έβλεπα το πτώμα στην Αγία Τράπεζα, ώσπου τελικά εξαφανίστηκε εντελώς.

Και τώρα, παιδιά μου, ας περάσω στα τελευταία λόγια των εντολών και διαθηκών μου προς εσάς.

Πιστεύω βαθειά στον Θεό και όλη την ζωή μου την έκτισα πάνω στις εντολές Του. Και σε σας κληροδοτώ όλη τη ζωή σας να την αφιερώσετε στον Θεό και να χτίζετε όλα και πάντα πάνω στις εντολές του Χριστού.

Για πολύ καιρό και με μεγάλη επιμονή έπλεα κόντρα στο ρεύμα και σε σας τα παιδιά μου κληροδοτώ να πλέετε κόντρα στο ρεύμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Να αποστρέφετε το βλέμμα σας και την καρδιά σας από εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που επιδιώκει όχι τους υψηλούς στόχους, αλλά εκείνους που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν. Να μην προσχωρήσετε σ' αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία που ζει όχι με το δικό της νου, αλλά με το νου των ηγετών και χτίζει τη ζωή της, όχι με τις ιερές εντολές του Χριστού, αλλά με τις υποδείξεις εκείνων που έχουν την εξουσία να καθοδηγούν τους ανθρώπους μόνον εκεί, όπου κατά τη γνώμη τους πρέπει να πηγαίνουν, όχι χάρη της βασιλείας των ουρανών, αλλά για χάρη της επίτευξης των αγαθών της επίγειας βασιλείας.

Σκοπό της ζωής να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και να μην παρεκκλίνετε απ' αυτό το δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.

Να είσαστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφ' όσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα, να τηρείτε πλήρη πίστη ακόμη και στις σκέψεις, στους άντρες και τις γυναίκες σας, όπως τήρησα κι εγώ.

Στις επιστημονικές ενασχολήσεις και στο έργο σας πάνω στη μελέτη των μυστηρίων της φύσης, μην επιδιώκετε τη δόξα για τον εαυτό σας, αλλά μόνο το να ελαφρύνετε τον πόνο των ασθενών και αβοήθητων συνανθρώπων σας.

Να θυμάστε ότι σ' αυτό το έργο εγώ, ο πατέρας σας, αφιέρωσα όλη μου τη ζωή. Μιμηταί μου γίνεσθε, όπως κι εγώ του Απ. Παύλου και να μην εργάζεστε για την κοιλιά σας, αλλά πρώτ' απ' όλα και πάνω απ' όλα να φροντίζετε εκείνους που δίχως την βοήθειά σας δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τη μέγγενη της ανέχειας και του ψέμματος.

Εάν εκπληρώσετε όλα, όσα κληροδοτώ σε σας, θα κατέβη σε σας η ευλογία του Θεού, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του προφητάνακτα Δαβίδ. «Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβούμενους αυτόν, και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών τοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς» (Ψαλμ. 102).

Γι' αυτή την ευλογία και τη χάρη του Θεού πάντα προσευχόμουν στη ζωή μου για σας τα παιδιά μου, τα εγγόνια και δισέγγονά μου και, βέβαια, πάντα θα προσεύχομαι στην αιώνια ζωή, όταν θα σταθώ εμπρός στο βήμα του Θεού μου και Θεού σας, Δημιουργού μου και Δημιουργού σας.
Και ο καιρός αυτός προφανώς είναι κοντά, γιατί εξασθένησαν η καρδιά μου και οι δυνάμεις μου.

Ο πατέρας σας
Αλούστα 22 Ιουλίου 1956

ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΑΓΜΑΤΑ

Η ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΑΤΑΙ ΣΤΙς 11 ΙΟΥΛΙΟΥ

24/04/2022

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν· ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ· Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.  

ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ: Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ τον μόνον ἀναμάρτητο. Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε· διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας, καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα, καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς. Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί, ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία, ἔφερε μεγάλη χαρὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του. Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς, κατανίκησε κι ἔδιωξε τὸν θάνατο. 

20/03/2022

ΕΥΧΗ ΕΠΙ ΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗ (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά) 

Κύριε, ο Θεός ημών, ο υπάρχων προ των αιώνων και διαμένων εις τους αιώνας, ο τοσούτον υπερβάλλων τη ευσπλαχνία όσον και τω της δυνάμεως απεριλήπτω. Ο δια τους ανεκδιηγήτους σου οικτιρμούς κλίνας ουρανούς και καταβάς επί την γην και δια την των αμαρτωλών σωτηρίαν ενανθρωπήσας. Ο την ημετέραν αποθανατίσας ήν προσελάβου φύσιν και μετ' αυτής ανελθών όθεν και κατήλθες, ως αν εξ' ουρανών υπακούης, ίλεως των εν συντετριμμένη καρδία βοώντων προς Σε.

 Αυτός Δέσποτα των απάντων κλίνον το ούς σου και επάκουσον ημών των αναξίων δούλων Σου, των εμφραττομένων το στόμα δια το της συνειδήσεως αυτοκατάκριτον, τολμώντων όμως την δέησιν.(δηλ. άκουσε με προσοχή εμάς τους δούλους σου, οι οποίοι κλείνουμε το στόμα μας γιατί μας ελέγχει η ίδια μας η συνείδηση)

Ίσμεν γαρ αναξίως πολιτευθέντες της σης υπέρ ημών μέχρις ημών απορρήτου κενώσεως και των μεγάλων έργων και λόγων και παθημάτων και της μέχρι άδου συγκαταβάσεως και της υπερδεδοξασμένης επανελεύσεως, αλλ' οίδαμέν σου και την αήττητον φιλανθρωπίαν και την αδαπάνητον αγαθότητα. Διό και προσρίπτομεν εαυτούς εις το πέλαγος των σων οικτιρμών και ομολογούμεν την δεσποτείαν, ει και των σων αλλοτριούμεθα προσταγμάτων δια το πλήθος των πλημμελημάτων ημών και δεόμεθά σου, μη αποστρέψεις το πρόσωπο σου αφ' ημών, μηδέ απορρίψεις ημάς από του προσώπου σου, μηδέ παραδώς ημάς τοις καθ' ημών μαινομένοις.

Επίβλεψον εφ' ημάς ευσπλάχνω σου όμματι. Έπιδε συμπαθώς επί την ημετέραν ταπείνωσιν (δηλ: ρίξε το βλέμα σου με συμπάθεια πάνω στην ταπείνωσή μας) και δείξον ανωτέρους των τε ορατών και αοράτων εχθρών και των επικειμένων και προσδοκωμένων δεινών. Ένθες ημίν δύναμιν εξ' ύψους. Περιτείχισον ημάς τη ση παντοδυνάμω δεξιά, φύλαξον ημάς υπό την σκέπην των πτερύγων σου, κατοχύρωσον τη προς αλλήλους αγάπη και ειρήνην αστασίαστον δώρησαι.(δηλ: ασφάλισέ μας με την μεταξύ μας αγάπη και χάρισέ μας αδιατάραχτη ειρήνη.)

Προ δε πάντων και επί πάσι τον σον φόβον και την σην αγάπην εν ημίν στήριξον, ίνα και εφ' ημάς δοξασθεί το όνομά σου το άγιον. Ότι μόνω σοι κατελείφθημεν και προς σε μόνον βλέπομεν, και επί συ μόνω πάσας τα ελπίδας έχομεν και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν, γενοιτο

https://www.ekklisiaonline.gr/proseyxes

14/03/2022

Κυριακή της Τυρινής

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

Ἦχος πλ. β´.

Τῆς σοφίας ὁδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, τῶν ἀφρόνων παιδευτά, καὶ πτωχῶν ὑπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον τὴν καρδίαν μου Δέσποτα. Σὺ δίδου μοι λόγον, ὁ τοῦ Πατρός Λόγος, ἰδοὺ γὰρ τὰ χείλη μου, οὐ μὴ κωλύσω ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΑΙΝΩΝ

Δόξα... Ἦχος πλ. β´.

Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή, ἡ κατὰ τῶν δαιμόνων νίκη, ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια, ἡ τῶν Ἀγγέλων εὐπρέπεια, ἡ πρὸς Θεὸν παῤῥησία, δι' αὐτῆς γὰρ Μωϋσῆς, γέγονε τῷ Κτίστη συνόμιλος, καὶ φωνὴν ἀοράτως, ἐν ταῖς ἀκοαῖς ὑπεδέξατο, Κύριε, δι' αὐτῆς ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς, προσκυνῆσαί σου τὰ Πάθη καὶ τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν, ὡς φιλάνθρωπος.

13/2/2022

ΣΤΟ ΜΕΝΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ ΤΟ Ε-ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ.

01/11/2021

Ο ύμνος της αγάπης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συγγραφέας Απόστολος Παύλος
Γλώσσα αρχαία ελληνικά
Θέμα φιλανθρωπία
Μια από τις πρώτες αποδόσεις της επιστολής σε αγγλικό κείμενο από το λατινικό κείμενο της Βουλγάτας που έγινε εκ μέρους της Καθολικής Εκκλησίας στο Αγγλικό Κολλέγιο του Ντουέ και εκδόθηκε στη Ρενς της Γαλλίας το 1582.ΜΕΝΟΥ0:00Ο Ύμνος της Αγάπης στην γαλλική γλώσσα

Ο Ύμνος της Αγάπης, όπως είναι γνωστό στον χριστιανικό κόσμο το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της Προς Κορινθίους Α' Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την εκκλησία της Αρχαίας Κορίνθου και διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα με την επιστολή του Αποστόλου Παύλου, το δώρο της αγάπης έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε αρετή. Ο Απόστολος των Εθνών, όπως είναι επίσης γνωστός ο Απόστολος Παύλος, επισημαίνει ότι η αγάπη ειναι πράξη τετελεσμένη που προερχεται απο την επιθυμία για την καλοσύνη και την ευτυχία ομως δεν παραμενει συναισθημα, αλλα πραγματωνεται σε πραξη. Αυτο φαινεται απο το γεγονός οτι ο υμνος αποτελεί την περιγραφή των χαρακτηριστικών που εμπεριέχει η αγάπη πραγματωμένη οχι παραμένουσα στο συναισθηματικό επίπεδο, όπου εκεί ειναι συναίσθημα και όχι αγάπη. Αποτελεί ένα ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, αλλά πηγάζει από τον Θεό, αφού από αυτήν αντλούμε την δύναμη να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας (οὐ λογίζεται τὸ κακόν 13:5). Υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της πίστης μέσα από μια αδιάκριτη εμπιστοσύνη (πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει 13:7).[1]

Ο Ύμνος της Αγάπης συχνά αναφέρεται ως ο Ύμνος των Ύμνων της Καινής Διαθήκης[2] και στα εκκλησιαστικά κείμενα ως το Κεφάλαιο της Αγάπης.[3] Σε πολλές χριστιανικές εκκλησίες, το κείμενο αναγιγνώσκεται κατά την ακολουθία του μυστήριου του γάμου.[4] Ο Ύμνος της Αγάπης εμπεριέχεται στην διδακτέα ύλη των ελληνικών σχολείων στο μάθημα των Θρησκευτικών στην Ε΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου[5] και στη Γ΄ τάξη του Γυμνασίου.

Τὸ μεγαλύτερον χάρισμα εἶναι ἡ ἀγάπη

ΙΓ´\ΕΑΝ ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. 2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. 3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. 4 ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, 5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, 6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· 7 πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. 8 ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. 9 ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· 10 ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. 11 ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. 12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. 13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

https://www.apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp?contents=new_testament/contents_E_Paulou_KorinthA.asp&main=E_Paulou_KorinthA&file=3.1.2.13.htm

24/10/2021

Η ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Είμαστε φτωχοί απέναντι στην ομορφιά του κόσμου, και δεν μπορούμε να τον χαρούμε χωρίς να τον εκμεταλλευόμαστε, να τον καταστρέφουμε ή να τον προσπερνάμε (ως προς το να βλέπουμε με ευαισθησία τον πλησίον μας). Κι όμως μέσα στη φτώχεια μας, αν έχουμε τα πνευματικά μας μάτια ανοιχτά, μπορούμε να απολαμβάνουμε τη γενναιοδωρία του θεού, τόσο στο πρόσωπο του Χριστού που μας σώζει, όσο και στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας, ο οποίος μας δίνει τη δυνατότητα να πλουτίσουμε αγαπώντας.... Να γίνουμε μια ανοιχτή καρδιά σε όλους ... που μοιράζεται και συγχωρεί.

Ἡ «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» σ᾽ ὅλο τόν κόσμο μέσω Διαδικτύου:

www.apostoliki-diakonia.gr

20/10/2021

Από τα ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ "Υπομονή στα νιάτα"

«...το διάστημα, της νιότης μας, έχουμε να διαχειριστούμε απίστευτα μεγάλες αλλαγές, σωματικές, διανοητικές και ψυχολογικές. Υπάρχουν εμπειρίες που χρειάζεται να τις ζήσουμε για να εξελιχθούμε αρμονικά και ομαλά αλλά και ορισμένες άλλες οι οποίες αν τις βιώσουμε θα είναι επιζήμιες ή και καταστροφικές για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Ας υπομείνουμε με «συστολή» την ομορφιά της νιότης μας, άλλωστε είναι δώρο Θεού, δεν κάναμε κανέναν κόπο για να την αποκτήσουμε. Γι' αυτό λοιπόν, ας μην προκαλούμε.» 

Λίγες γραμμές για την ομορφιά της νιότης, λίγα λόγια για τη δωρεά του Θεού που στολίζει κάθε νέα ζωή, τη δύναμη της εικόνας... της έλξης ή της απωθητικής δύναμης του σωματικού μας περιβλήματος.... 

Πολλές οι ώρες που αφιερώνουμε γι' αυτήν, πολλά τα χρήματα που διαθέτουμε για να την αναδείξουμε, πολλή μεγάλη η έκθεσή της στα μέσα δικτύωσης .... τόσο μεγάλη ενασχόληση τελικά γύρω από την εικόνα μας που μπορεί να γίνει εμμονή και για μας που "δείχνουμε" και για τους άλλους που "δε χορταίνουν" να βλέπουν.

Σκεφτήκαμε ποτέ πόσο επικίνδυνη είναι η πρόκληση; 

Πού μπορεί να οδηγήσει ψυχικά τον εκτεθειμένο ή τον παρατηρητή; Η ηδονή του "δείχνω" έχει όρια τελικά;

Πόσο αντέχει η ανθρώπινη κοινωνία να "βλέπει" χωρίς στο τέλος να σιχαθεί ή να μισήσει; 

Γι' αυτό προσοχή σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Η λατρεία της εικόνας πρέπει να σταματήσει. 

΄Όταν σταματήσει "η ζήτηση" σίγουρα θα σταματήσει και "η προσφορά" αλλά παρόλα αυτά θα μπορούσε να γίνει η αρχή και από όσους προκαλούν. Ναι, προκαλούν πάθη, ζήλια, θαυμασμό σε βαθμό ηδονής.... φτάνει. 

Η ομορφιά της εικόνας μας είναι χάρισμα, θέλει σωστή διαχείριση για όσα χρόνια τη διαθέτουμε. Σωστή σημαίνει: απλότητα, καθαριότητα, ευπρέπεια, μετριοφροσύνη. Πρόκειται για πρόσκαιρο δώρο που βοηθά να μας πλησιάσουν για να μας γνωρίσουν, δηλαδή να μας συναναστραφούν ως προσωπικότητα. Σύντομα, με την πάροδο του χρόνου, χάνεται, κρύβεται πίσω από το γερασμένο ή άρρωστο δέρμα μας και χωρίς να το καταλάβουμε, κάποτε φανερώνεται ο αληθινός εαυτό μας, ο έσω άνθρωπος. 

  17/10/21 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

Κατά Λουκάν κεφ. η΄15 «Το μέρος του σπόρου που έπεσε στην εύφορη γη σημαίνει τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι με καρδιά καλοπροαίρετη, ευθεία και αγαθή, άκουσαν και κατανόησαν τον λόγον και τον κρατούν σφικτά μέσα τους, καρποφορούν αρετές, δείχνοντας υπομονή και καρτερία στις θλίψεις και στους πειρασμούς και στα προσκόμματα που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής τους ζωής».(ερμηνεία Π. Τρεμπέλα)

17/10/21 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄλλον καί ἡ ταπείνωση νά γνωρίζουμε τά ὅριά μας, ἄς συνοδεύονται ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς ἐλευθερίας τόσο τῶν ἄλλων, ὅσο καί τοῦ ἑαυτοῦ μας. «Μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν», ἄς προσευχόμαστε, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι ἀπαραβίαστο δῶρο.

10/10/2021

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Β´ Κορ. ϛ´ 1-10) «Καιρός εὐπρόσδεκτος» Ἀδελφοί, συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς - λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας 

https://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/41_2021(3567).pdf

Εμφανίζονται συχνά στον κόσμο μας διάκονοι/κήρυκες του Ευαγγελίου και κατηχητές, οι οποίοι εργάζονται το σπουδαίο έργο της συμφιλιώσεως του Θεού με τους ανθρώπους. Ας δείξουμε πως «μὴ εἰς κενὸν» δηλαδή,ότι δεν υποδεχτήκαμε αυτή τη Χάρη ανώφελα και μάταια.

(Ησ.μθ΄' 8) «...καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι» , γι' αυτό μη νομίζετε ότι οποτεδήποτε ο Θεός θα στέλνει κάποιον να μας παρακαλεί να μετανοήσουμε και να μας προσκαλεί στη σωτηρία. Σε καιρό κατάλληλο, σύμφωνα με την πάνσοφη πρόνοιά Του δείχνει το έλεός Του και την εύνοιά Του.

Ανταποκρίθηκε τη μ΄έρα της σωτηρίας μας και μας βοήθησε.«ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» Να, ορίστε! Τώρα είναι ημέρα σωτηρίας.

Οι αληθινοί διάκονοι του Θείου Λόγου έρχονται στη ζωή μας, εκείνη ακριβώς τη μέρα, εκείνη τη μεγάλη στιγμή, όχι με ελαφριά καρδιά, ανεύθυνοι, απαθείς και ξέγνοιαστοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αντίθετα, έρχονται με πολλή υπομονή, κουβαλώντας θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, με πληγές, κινδύνους, κόπους, αγρυπνίες και στερημένοι από φαγητά και πολλές ανέσεις.

Εκτός από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, διαθέτουν ταυτόχρονα την αγνότητα των προθέσεων, την καθαρότητα μέσω της μετάνοιας, την βιωματική κατάρτιση, τη γνώση της αλήθειας, έργα και λόγο μακροθυμίας, καλοσύνης, αγιασμού, διαθέτουν χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος... αγάπη πραγματική (χωρίς υποκρισία) και τους συνοδεύει η δύναμη του Θεού που φανερώνεται με έργα και λόγο αλήθειας και δικαιοσύνης.

Το έργο αυτό, παρόλα τα εμπόδια και τις δοκιμασίες που βιώνουν οι διάκονοι του Θείου Λόγου, τους χαριτώνει, ωφελεί πρώτα τους ίδιους.

Από τους πιστεύοντες αποκτούν καλή φήμη ενώ από τους εχθρούς της πίστεως θεωρούνται απατεώνες.

Κι έτσι, άσημοι, άγνωστοι, ταπεινοί και πτωχοί, πλουτίζουν με πνευματικούς και ουράνιους θησαυρούς όσους δέχονται με αγνές προθέσεις το Λόγο του Θεού. Κι ενώ, εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να διαθέτουν τίποτε δικό τους, διαπιστώνουμε πως δε τους λείπει τίποτε, διότι έχουν τη Χάρη του Θεού, που είναι το παν. 

20/09/2021

Μερικά αποσπάσματα από το φυλλάδιο Νο38 (3564) της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος "ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 19/9/2021

https://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/38_2021(3564).pdf

Ο Σταυρός γίνεται ζωή: Ο άνθρωπος πορευόμενος στο χρόνο μπορούσε να γνωρίσει ότι υπάρχει ο άκτιστος Θεός, αλλά δεν μπορούσε να τον κοινωνήσει. Γι' αυτό, μετά το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού, όσοι πιστεύουν στο Χριστό Τον συναντούν, Τον κοινωνούν και περιμένουν να ενωθούν μαζί Του ολοκληρωτικά στη Δευτέρα Παρουσία.

Όσοι τον αρνούνται, παραμένουν με τη θέλησή τους ακοινώνητοι με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

(σελ 151)« Η ζωή του χριστιανού δεν είναι επιβράβευση γιατί τηρούμε νόμους και κανόνες. Είναι αγώνας, που έχει μαζί του θάνατο.... Είναι αλλαγή του τρόπου με τον οποίο πορευόμαστε και σκεφτόμαστε και ζούμε.... όποιος ακολουθεί τον Χριστό στο σταυρό έχει αφήσει στην άκρη κάθε προσδοκία δικαίωσης. Εμπιστεύεται, αγαπά, προσεύχεται, υπομένει...»

Ο Χριστός είναι παρών στη ζωή μας και ο σταυρός είναι μια καινούργια αρχή κάθε στιγμή.

19/05/2021

Επίκαιρα τα ηθικά διλήμματα, ειδικά το δίλημμα του εμβολιασμού κατά του covid. 

Ας μη φορτώνουμε με περισσότερες ενοχές ούτε τον εαυτό μας ούτε τους συνανθρώπους μας για το αν πρέπει να εμβολιαστούμε ή όχι. Για τις παθήσεις του σώματος μιλάμε με τους γιατρούς και για τις αμαρτίες μας με τον πνευματικό μας. 

Αν η συμβουλή του γιατρού που εμπιστευόμαστε είναι να εμβολιαστούμε, ας το πράξουμε. Αν θέλουμε να σιγουρευτούμε, ας πάρουμε και δεύτερη και τρίτη γνώμη από άλλους επιστήμονες. 

Μην μπερδευόμαστε! Κάθε λειτουργός έχει το ρόλο του στην κοινωνία. Ζούμε σε δημοκρατική χώρα και όλοι έχουμε το δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας αλλά να μην κατακρίνουμε την αντίθετη άποψη ούτε να μας πιάνει ιερός ζήλος για ζητήματα που δε χρειάζεται. Έχουμε τόσα γύρο μας να διορθώσουμε με ζήλο και κυρίως μέσα στο μυαλό μας.

Ο εμβολιασμός είναι πρόκληση των ημερών... αύριο θα είναι κάτι άλλο. Δε χρειάζεται να διχαζόμαστε για τέτοια πράγματα.

Αν για μερικούς δεν είναι ζήτημα υγείας και είναι ζήτημα συνείδησης, τότε, ναι! Εμβολιάζομαι από αγάπη για τη ζωή, από αγάπη για τον πλησίον κι όχι από φόβο ή υποχρέωση. Κι αν κάτι πάει στραβά, και έχω σοβαρές παρενέργειες, δεν με τύπτει η  συνείδησή μου γιατί είχα αγαθές προθέσεις και ό,τι έκανα το έπραξα από αληθινή, χριστιανική αγάπη.

07/05/2021

ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ

Εορτή εορτών σήμερα για την Ορθοδοξία μας.

«Η αναβλύζουσα Θείον ύδωρ αθάνατον, η προχέουσα ρείθρα ζωής αέναα· τοις προστρέχουσι πιστώς τη Ζωοδόχο σου Πηγή και ταύτα αρυoμένοι, βραβεύεις νυν τε παρθένε ρώσιν και θεραπείαν, και συμφορών απολύτρωσιν.»

Η Θεοτόκος ως πηγή αστείρευτη ανάβλυσε το Θείο ύδωρ της ζωής και της αθανασίας, τον Ιησού Χριστό. Και όσοι με πίστη προστρέχουν στην Παναγιά μας, αντλούν βοήθεια και σωτηρία. Αυτό προϋποθέτει  προσπάθεια και εργασία ( διότι το ρήμα αρύομαι σημαίνει: αποκτώ κάτι που μου είναι χρήσιμο μετά από προσπάθεια, έντονη δραστηριότητα, επίμονη εργασία, κατ' επέκταση, με διαρκή κόπο, πολύ υπομονή και ελπίδα).

25/04/2021

https://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/17_2021(3543).pdf

Σημειώσεις από τον παραπάνω σύνδεσμο:

Ο Κύριός μας είναι "κοντά".

 Όπως εισήλθε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα έχοντας αναστήσει τον Λάζαρο, μέσα από μια θαυμαστή πορεία ανάμεσά μας, αποκάλυψε ποιος είναι ο Θεός και ποια είναι η απάντησή  Του στο αιώνιο πρόβλημα του θανάτου. Κι όπως μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος: να τηρήσουμε ό,τι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ό,τι έχει σχέση με την αρετή και είναι άξιο επαίνου και ταυτόχρονα, η συμπεριφορά μας και ο τρόπος που σκεπτόμαστε να διακατέχεται από καλοσύνη, ούτως ώστε να εισέλθει ο Κύριος και στη δική μας ζωή και να γίνει μόνιμη κατάσταση στη ζωή μας.

Έτσι η προσδοκία της συνάντησής μας με τον Ιησού Χριστό βρίσκει την εκπλήρωσή της.

14/04/2021

Κατα Μάρκον θ΄17-31 

https://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2010/11_2010.pdf

Σημειώσεις από τον παραπάνω σύνδεσμο «Φωνή Κυρίου»: 

«Τι είναι η προσευχή; 

Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, η προσευχή είναι "ο ευσεβής τύραννος" του ανθρώπου, φυσική εκδήλωση της ψυχής, ζωτική ανάγκη αλλά και ύψιστο και μοναδικό προνόμιο του ανθρώπου. Είναι η συνομιλία του ανθρώπου με το Θεό στην περιπετειώδη πορεία του μέχρι να συναντήσει το Θεό από τον οποίο αποξενώθηκε.

 Η εμπειρία της προσευχής που συνδέεται με το ίδιο το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής έχει ως προ απαιτούμενα τα στοιχεία της πίστεως, της ελπίδας και της επιμονής. Στο συγκεκριμένο περιστατικό της θεραπείας του δαιμονιζόμενου νέου, η ασθένεια αυτή "δοκίμασε" την πίστη του πατέρα. Η θερμή προσευχή/παράκληση του πατέρα να συμπληρώσει ο Κύριος την έλλειψη της πίστεως καθώς ο ίδιος ταπεινώθηκε και παραδόθηκε στο έλεός Του, έκανε το θαύμα.»

Ας μην παραλείπουμε την προσευχή στην καθημερινή μας ζωής. Η εμπειρία της θερμής προσευχής αποτελεί τη θαυμαστή επαφή μας με τον Πάνσοφο Δημιουργό του Κόσμου. 

Υπομονή και επιμονή λοιπόν, στην προσευχή της ψυχής και στη νηστεία του σώματος... και οπωσδήποτε να μην ξεχνάμε να πράττουμε έργα αγάπης. 

04/04/2021

Σχολιασμός στο κατά Μάρκον κεφ.η΄34-θ΄1

Ο Ιησούς Χριστός, αφού προσεκάλεσε τα πλήθη και τους μαθητές του, τους είπε: Εκείνος που θέλει να με ακολουθήσει ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με την αμαρτία και με σταθερή απόφαση να υποστεί κάθε θλίψη και δοκιμασία στο όνομά μου, έως θανάτου, και ας με ακολουθεί μιμούμενος το παράδειγμά μου. Όποιος δε θέλει να υποφέρει/υποστεί τέτοιες θυσίες, θα στερηθεί την μακαρία και αιώνια ζωή. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του, ομολογώντας πίστη και υπακοή στο ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει από τώρα την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια ζωή.                                                                                                                                                Τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει όλον τον υλικό κόσμο αλλά ζημιωθεί την ψυχή του (η οποία ως πνευματική  και αιώνια δε συγκρίνεται με όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου); Ή αν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι θα δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια;                                                      Όποιος ντραπεί για μένα και επηρεαστεί από τους χλευασμούς και τις περιφρονήσεις, θα τον αποστραφεί ως μη δικό του, ο Υιός του ανθρώπου, όταν ξανάρθει με τους αγίους αγγέλους, περιβεβλημένος με τη δόξα του ουρανίου Πατρός. 

Και συνέχισε λέγοντας: αληθινά, υπάρχουν ανάμεσά σας μερικοί που θα ζήσουν να δουν την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, να καταλύεται τη Παλαιά θεία τάξης του Νόμου και να θεμελιώνεται η Νέα Θεία τάξης του Ευαγγελίου στον κόσμο, την οποία εκπροσωπεί η Εκκλησία ως άλλη Βασιλεία του Θεού επί της γης.

Σύντομο σχόλιο στην προς Εβρ.δ΄14- ε΄6: Έχουμε Μεγάλο Αρχιερέα, που πέρασε από τους ουρανούς στην αιώνια κατάπαυση και μας περιμένει. Ο ίδιος έχει πειρασθεί με όλους τους τρόπους κατά τους οποίους  η ανθρώπινη φύση δύναται να πειρασθεί, χωρίς ωστόσο να υποπέσει σε καμία αμαρτία. Γι' αυτό ας πλησιάζουμε με θάρρος και σταθερή πεποίθηση προς τον βασιλικό του θρόνο (το Σταυρό) από τον οποίο εκπηγάζει η χάρις, για να λάβουμε συγχώρηση για τις αστοχίες μας και να βρούμε εύνοια και πνευματικές δωρεές, που θα μας δώσουν βοήθειαν επίκαιρον εις κάθε κρίσιμον ώρα πειρασμού.   

22/03/2021

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου

Αρχιμ. Παύλος Κίτσος.

«Λυπημένοι, αλλά πάντοτε χαρούμενοι»

«Η λύπη μας ακολουθεί στη ζωή, όπως η σκιά το σώμα. Από τις πρώτες στιγμές μας μέχρι τις ύστατες, μας συνοδεύουν η λύπη, οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες. Προβλήματα προσωπικά, οικογενειακά, προβλήματα οικονομικά, ασθένειες, αποτυχίες, κατηγορίες, συκοφαντίες, διωγμοί, θάνατοι, προδοσίες, εγκαταλείψεις και άλλα πολλά, γεμίζουν την καρδιά με θλίψη, ποτίζουν την ύπαρξή μας με τόσο πόνο που η καρδιά γονατίζει, λιποψυχά, λυγίζει, δεν αντέχει.

Σε τούτες τις στιγμές δεν έχουμε παρά να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τους αγίους και να διδαχθούμε απ΄ αυτούς. Ο Απόστολος Παύλος, καθώς και όλοι οι άγιοι της πίστης μας, βίωσαν θλίψεις πολλές, όμως δεν απελπίστηκαν ποτέ. Μας λέγει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος, να ζούμε: «σαν να πεθαίναμε και όμως ζούμε, σαν τιμωρούμενοι και όμως μη θανατούμενοι, σαν λυπημένοι και όμως πάντοτε χαρούμενοι, σαν πτωχοὶ και όμως κάνοντες πολλούς πλουσίους, σαν να μη έχωμεν τίποτε και όμως κατέχομεν τα πάντα».

Αυτή είναι η χριστιανική αντιμετώπιση των θλίψεων και των δοκιμασιών. Να μένει κανείς όρθιος και στις πιο δυνατές καταιγίδες. Την βαλανιδιά λέγει ο λαός, την ριζώνουν οι δυνατές καταιγίδες. Όσο πιο δυνατές καταιγίδες αντιμετωπίζει, τόσο πιο βαθιά πορεύονται στα βράχια οι ρίζες της και τόσο πιο δυνατή και αλώβητη από τον άνεμο γίνεται. Έτσι και οι ψυχές που ριζώνουν στην πίστη στον Χριστό, όσο πιο πολύ δοκιμάζονται από τον βοριά των δοκιμασιών και των θλίψεων, τόσο πιο στέρεες γίνονται στην πίστη και αφήνονται στο θείο θέλημα Του.

«Νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται», συννεφάκι είναι και πολύ γρήγορα θα περάσει , έλεγε ο Μέγας Αθανάσιος στις δύσκολες ώρες των εξοριών, της συκοφαντίας, των προσωπικών του δοκιμασιών, και αυτά τα σύννεφα ήταν που τον έκαναν μέγα. Γνώριζε εκείνος όπως και όλοι οι αγωνιστές της πίστεως πως στο τέλος έρχεται η ώρα που παύουν οι δοκιμασίες, είναι η στιγμή που οι αγωνιστές μαζί με τον ψαλμωδό αναφωνούν : « διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν». Φωτιά και νερό δοκιμάζει τις άγιες ψυχές, όμως στο τέλος των δοκιμασιών υπάρχει ο τόπος της αναπαύσεως και της αναψυχής. Αυτή η προσδοκία είναι που γεννά στην ψυχή την υπομονή και καρποφορεί την παρηγορία, ώστε ενώ θλίβονται δεν στενοχωριούνται, γνωρίζοντας ότι ο τόπος του Θεού δεν είναι στενόχωρος, αλλά ευρύχωρος, είναι ο τόπος της ανάπαυσης, και της ακατάπαυτης χαράς και μακαριότητας.

Οι σκοτεινές πλευρές των θλίψεων, έλεγε ένας σύγχρονος σοφός, και οι σκοτεινές πλευρές των ορυχείων ομοιάζουν. Γιατί; Επειδή σ΄αυτές κρύβονται συχνά πολύτιμοι λίθοι, κι αυτοί οι λίθοι έχουν αξία αιώνια, αφού κατατίθενται στο χρηματιστήριο του Παραδείσου..

Υπάρχει μία πολύ διδακτική ιστορία για τις θλίψεις και τις συνέπιες τους στην ζωή μας που συχνά μας διαφεύγουν. Κάποτε, ένας ναυαγός έφτασε εξασθενημένος, ύστερα από πολυήμερη πάλη με τα κύματα, μόνος, σ΄ ένα ερημονήσι. Έφτιαξε εκεί με αφάνταστες δυσκολίες, με κόπο και πόνο πολύ, με θλίψη ψυχής, μια καλυβούλα και με αγωνία περίμενε μήπως φανεί κάποιο καράβι στον ορίζοντα. Μάταια όμως.

Μια μέρα, είχε πάει για να βρει τροφή. Όταν γύρισε, βρήκε την καλύβα του να καίγεται. «Αυτό ήταν», είπε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη θλίψη που μπορούσε να ζήσει εκεί στην μοναξιά του και στην ανημποριά του, κι αμέσως βυθίστηκε σε θλίψη, ύψωσε όμως τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε: «γιατί σε μένα κι αυτή η δοκιμασία Κύριε;»

Την άλλη ημέρα νωρίς το πρωί, ο Θεός του απάντησε. Ένα καράβι πλησίασε το νησί. « Είδαμε τον καπνό και ήλθαμε να σε παραλάβουμε» είπε ο καπετάνιος.

Όταν οι δυσκολίες υψώνονται σαν βουνά γύρω μας, ας υψώσουμε τα χέρια μας και εμείς στον ουρανό, και ας προσευχηθούμε στον Κύριο και Θεό μας, όπως έκανε ο Απ. Παύλος και όλοι οι αγωνιστές της ζωής. Τότε πραγματικά θα χαμηλώσουν τα βουνά και μέσα στο σκοτάδι της αντάρας πιο φωτεινά θα λάμψουν τα άστρα. Τότε θα βρεθούμε πιο κοντά στον Θεό και τότε την θέση της θλίψης θα 'χει καταλάβει η χαρά και η αιώνια ευτυχία.-»

https://www.im-philippon.gr/index.php/news/message/297-lypimenoi-alla-pantote-xaroumenoi

20/03/2021

Ο Ιερομόναχος Μάξιμος από το βιβλίο  "Η μητέρα των Χριστιανών":

σελ.76) «Όλα τα καλά σου χαρίστηκαν χριστιανέ, μέσω της Κυρίας Θεοτόκου, μέσω αυτής φάνηκε ο Θεός στον κόσμο, μέσω αυτής έγινε η δική σου σωτηρία. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις τόσες ευεργεσίες οφείλεις να την μεγαλύνεις. Τίμα την Παρθένο με καθαρή, σώφρονα  και ενάρετη ζωή.... και προπαντός φύλαγε τις προσταγές του Υιού της. ...

σελ.81) «το πρόσωπο της Παναγίας στην ορθόδοξη παράδοση αποτελεί το τελειότερο πρότυπο της πνευματικής ανυψώσεως προς το Θεό»

Κάθε Παρασκευή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τιμά η εκκλησία μας την Κυρία Θεοτόκο, τη Μητέρα του Χριστού μας, την Παναγιά μας. Η ανάγνωση των Χαιρετισμών προς την Θεοτόκο πρέπει να γίνει το κυριότερο συστατικό της πνευματικής μας τροφής.

08/03/2021

Το γενικό συμπέρασμα της χθεσινής ευαγγελικής περικοπής (Της Κρίσεως), είναι ότι: κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη γη θα κριθούμε με το κριτήριο της Αγάπης, δηλαδή την έκφρασή της με έργα αγάπης στο πρόσωπο του ελάχιστου αδελφού μας (του άσημου, αδύναμου, πονεμένου, πολύπαθου και αμαρτωλού συνανθρώπου μας).

Ο Θεός δε σώζει με θαύματα αλλά με την ελεύθερη υπακοή στον λόγο του, όπως αυτός καταγράφεται στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Όποιος επιμένει να κρατά τα χαρίσματά του μόνο για τον εαυτό του και εντοπίζει το νόημα της ζωής του στα ρούχα, την εμφάνισή του και στην απόλαυση της τραπέζης, στην ουσία είναι μόνος στην παρούσα ζωή και η μοναξιά του θα συνεχίζεται αιώνια, γιατί δεν θα έχει αφήσει την ύπαρξή του να ανοιχτεί.

Είμαστε στη θύρα για να εισέλθουμε στην Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή. Διαλέγουμε να πορευτούμε κουβαλώντας τα πάθη της αυτάρκειας, της λαιμαργίας, της κατακρίσεως και της φιληδονίας; ή να αγωνιστούμε να κρατήσουμε ταπείνωση, σιωπή και υπομονή βάζοντας αρχή μετάνοιας στο «τώρα», να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού, ο οποίος μας δίνει όνομα για την αιωνιότητα και αντοχή στα βάσανα του παρόντος κόσμου; (διότι πρόσωπο με όνομα γίνεται ο άνθρωπος που έχει κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο)

28/02/2021

Ξημερώνει η "Κυριακή του Σπλαχνικού Πατρός" ή όπως πολλοί τη γνωρίζουν ως "Κυριακή του Ασώτου Υιού" (Λουκα ιε΄11-32). Η παραβολή της ευαγγελικής περικοπής είναι ευρέως γνωστή: 

«Ένας πατέρας είχε δύο γιους. Μια μέρα ο μικρότερος γιος ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και έφυγε σε χώρα μακρινή.  Εκεί ξοδεύοντας και σπαταλώντας σε διασκεδάσεις όλα όσα είχε, έπεσε σε ανέχεια. Για να μπορέσει να επιβιώσει σ' αυτή τη χώρα, στην οποία έπεσε μεγάλη πείνα, έπιασε δουλειά εργαζόμενος ως βοσκός χοίρων. Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να συντηρηθεί και μάλιστα ούτε από την τροφή των γουρουνιών του επιτρέπονταν να φάει για να χορτάσει την πείνα του.

 Τότε συνειδητοποίησε ότι θα ήταν προτιμότερο να επιστρέψει στο σπιτικό του πατέρα του και να τον παρακαλέσει λέγοντάς του:     «Πατέρα, αμάρτησα εις τον ουρανό και ενώπιον σου, και δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου κι επειδή δεν έχω την αξίωση να με δεχτείς ως μόνιμο δούλο σου, δέξου με ως υπηρέτη σου» (διότι ακόμα και οι υπηρέτες του πατρός του ευημερούσαν).

 Στο δρόμο της επιστροφής, βλέποντάς τον ο πατέρας του να έρχεται, και ενώ ακόμα ήταν μακριά, έτρεξε να τον προϋπαντήσει... Τον αγκαλιάζει, τον φιλά και ο γιος μετανοημένος του λέει «Πατέρα, αμάρτησα εις τον ουρανό και ενώπιον σου, και δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου...». Ο πατέρας του τον διακόπτει και διατάζει τους δούλους του να τον ντύσουν με ρούχα, υποδήματα και δαχτυλίδι που φορούν μόνο οι κύριοι και οι ελεύθεροι και εξ ολοκλήρου να λάβει τη θέση και τα δικαιώματα που είχε προτού ασωτέψει και να στήσουν γιορτή σφάζοντας το σιτευτό μοσχάρι για να γιορτάσουν την επιστροφή του.

Ο μεγαλύτερος γιος, γυρνώντας από τα χωράφια, άκουσε όργανα και τραγούδια και ρώτησε έναν υπηρέτη να μάθει τι συμβαίνει. Εκείνος του απάντησε πως ο πατέρας του γιορτάζει και έσφαξε το μοσχάρι το σιτευτό γιατί επέστρεψε ο μικρότερος γιος του υγιής. Μετά από αυτό, θυμωμένος ο μεγαλύτερος γιος, αρνείται να συμμετάσχει στη χαρά του πατρός του. Κι ενώ τον παρακαλεί ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας εκείνος του απαντά: «Τόσα χρόνια σου δουλεύω με απόλυτη υπακοή και δε μου έδωσες ούτε ένα κατσίκι να ευφρανθώ με τους φίλους μου, και τώρα που γύρισε αυτός ο γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το μοσχάρι που το είχαμε θρεφτάρι».

Τότε ο πατέρας τού είπε: «Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου, και ό,τι έχω είναι και δικό σου. Έπρεπε όμως να ευφρανθείς και να χαρείς και εσύ, γιατί αυτός ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ήρθε ξανά στη ζωή, ήταν χαμένος και βρέθηκε».

Τι μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτήν την σπουδαία παραβολή; 

- ότι ακόμα και εκείνος που επιλέγει να ζει μακριά από τη σιγουριά που προσφέρει η ζωή στη διακονία της Εκκλησίας του Χριστού, και θέλει να ζει στον κόσμο, ελεύθερα του δίνεται το δικαίωμα της επιλογής και του παρέχονται και τα μέσα της συντηρήσεως και όλα τα πνευματικά και υλικά χαρίσματα, τα οποία αν τα εργαστεί και δεν τα καταχραστεί , θα μπορούσε να ζει ευτυχισμένος.

- επίσης, οι απολαύσεις της κοσμικής ζωής δεν είναι απεριόριστες, και αργά ή γρήγορα, η κατάχρηση της ελευθερίας μας και των χαρισμάτων μας «σε έναν κόσμο που δε σε λυπάται» θα εξαθλιώσει τη ζωή και την ύπαρξή μας οδηγώντας μας στην καταστροφή.

- η στιγμή της μεταστροφής και μετάνοιας είναι συνταρακτική για κάθε άνθρωπο που συνειδητοποιεί την πραγματικότητα στην οποία έχει περιέλθει και με αποφασιστικότητα ποθεί να διασώσει «ότι μπορεί να σωθεί» και αυτή η σπουδαία στιγμή είναι σίγουρα η αρχή της σωτηρίας του.

- στην πορεία της μετάνοιας, ο πανάγαθος Θεός σπεύδει άμεσα να μας υποδεχτεί ενώ ακόμα επιστρέφουμε, να δεχτεί την επιστροφή μας με πολύ αγάπη και μακροθυμία και να  αποκαταστήσει την ύπαρξή μας στο ύψος της θέσεως που κατέχουν όσοι θέλουν να είναι παιδιά Του.

- για εκείνους που εργάζονται στη διακονία της Εκκλησίας και περιφρονούν τους λαϊκούς, τους κοσμικούς ή τους αμαρτωλούς για τις αστοχίες και τις αδυναμίες τους και πιστεύουν αλαζονικά πως μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα επί της αγάπης του Θεού κάνουν λάθος μεγάλο. Αν είναι αληθινά υπάκουοι στο θέλημα του Πατρός/του Θεού, θα πρέπει να λυπούνται για το κακό που παθαίνει κάθε συνάθρωπός μας που αμαρτάνει στη ζωή του, να μακροθυμούν, να δίνουν το καλό παράδειγμα λόγων και έργων αγάπης και να συγχωρούν όπως ο Θεός. 

- κάτι που δεν έχουν παρατηρήσει οι περισσότεροι είναι ότι ο σπλαχνικός πατέρας της παραβολής δε μιλά ευθέως στον μικρότερο γιο. Σιωπά και συγκατατίθεται  στην απόφασή του για αναχώρηση, σιωπά και προσφέρει όλα τα αγαθά που αξιώνει να πάρει ο γιος μαζί του, σιωπά και υπομένει τα χρόνια μέχρι την επιστροφή του  και τέλος καθώς τον υποδέχεται πίσω αγκαλιάζοντάς τον στοργικά με φιλιά, δάκρυα, δώρα, γιορτή χαράς χωρίς και πάλι να του ζητά εξηγήσεις. Μιλά απευθείας στους δούλους του και στον μεγαλύτερο γιο του. Αυτό, ας μας προβληματίσει. 

- Καθένας που θέλει να δοκιμάσει να πορευτεί στη ζωή μακριά από την προστασία του Θεού είναι ελεύθερος να το πράξει. Καθώς όμως φεύγει παίρνει μαζί του και τα χαρίσματα της Θείας Δωρεάς Του. Ό,τι έχουμε δεν είναι αξιωματικά δικό μας, είναι χάρισμα από τον Θεό Πατέρα μας, μας το προσφέρει χαριστικά δωρεάν.

- Είναι στη χέρι μας (στην ελεύθερη βούλησή μας) να επιλέγουμε να ζούμε μέσα στην αγάπη Του και να εργαζόμαστε τα αγαθά που μας προσφέρθηκαν προς Δόξα Θεού. 

29/01/2021

"Δεν υπάρχει λόγος να υποφέρετε σιωπηλά. 

Υπάρχει βοήθεια. Υπάρχει λύση".

"ΟΑΣΙΣ" Κέντρο υποστήριξης εξαρτημένων ατόμων από αλκοόλ, ναρκωτικά, τζόγο και διαδίκτυο.

Μοσκώφ 12 (περιοχή Δικαστηρίων) - 54625 Θεσσαλονίκη.
Τηλ.: 2310.508598
e-mail: oasis@oasis.org.gr       facebook: Όασις - Απεξάρτηση

10/01/2021

Νέο Σωτήριο Έτος ανέτειλε! Νέο έτος υπομονής και αγώνα!

Αλήθεια χριστιανοί, πού πήγε η υπομονή μας και η υπακοή μας κατά τη διάρκεια των εορτών; 

Προσοχή πολύ σε εκείνους που, χωρίς να αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, κατευθύνουν τους ανθρώπους να μην υπακούν σε νόμο της κοινωνίας.... μόνο και μόνο για τη προβολή τους κι όχι από θυσιαστική αγάπη προς τους συνανθρώπους τους.

Η υπομονή στον εγκλεισμό συνεχίζεται εδώ και μήνες και ιδιαίτερα για τους χριστιανούς... αλλά όχι από φόβο ενός προστίμου αλλά από αγάπη προς τον πλησίον και για το αγαθό της υγείας μας.

Πολλοί επαγγελματίες και εργαζόμενοι επικαλούνται πως πήγαν πίσω οι δουλειές και τα οικονομικά τους... και έχουν δίκιο. Εμείς οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως πιστοί, σε τί πήγαμε πίσω; Γιατί λοιπόν, τέτοια "αντίσταση" στα μέτρα για τις εκκλησίες;  Ο Θεός μας είναι αιώνιος, η πίστη μας είναι αληθινή, η Βασιλεία των Ουρανών ήρθε και μας προσκαλεί να τη ζήσουμε ψυχή και σώματι από τότε που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός στη γη... Ο Θεός μας λατρεύεται παντού και πρώτα μέσα μας. Μέχρι πέρυσι, οι εκκλησίες ήταν ανοιχτές και εμείς ελεύθεροι να πάμε σε κάθε ιερή ακολουθία και Θεία Λειτουργία. Γιατί δεν πηγαίναμε τακτικά; Γιατί δεν κοινωνούσαμε συχνά; 

Η εκκλησία επί γης δεν είναι έθιμο για να μας νοιάζει αν θα παρευρεθούμε εκεί Χριστούγεννα και Πάσχα. Πολλά χρόνια είχαμε την άνεση να ζήσουμε την ουσία και εμείς μείναμε στους τύπους και στο "θεαθήναι". Γι' αυτό επιτρέπει ο Μεγαλοδύναμος Θεός να δοκιμασθεί η υπομονή και η αγάπη μας. Κανείς που δε δοκιμάζεται/πειράζεται δεν μπορεί να φανερώσει την αληθινή του αξία ως χριστιανός.

Στην προς Α΄΄  Κορινθίους επιστολή κεφ.γ΄στ.13  «...πειρασμὸς ὑμᾶς οὐκ εἴληφεν εἰ μὴ ἀνθρώπινος· πιστὸς δὲ ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν». Δηλαδή: Δε σας κατέλαβε έως τώρα μεγάλος πειρασμός, αλλά κάθε πειρασμός υπήρξε προσωρινός και ανάλογος προς τις ανθρώπινες δυνάμεις. Όσο για τους πειρασμούς που θα σας βρουν στο μέλλον, μην ξεχνάτε ότι είναι άξιος κάθε εμπιστοσύνης ο Θεός, ο οποίος δε θα αφήσει να πειρασθήτε παραπάνω από τις δυνάμεις σας αλλά μαζί με τον πειρασμό θα φέρει και το τέλος του πειρασμού, ώστε να μπορέσετε να τον υποφέρετε. (ακούτε χριστιανοί; Να τον υποφέρετε λέει, κι όχι να τον αποφύγετε)

26/12/2020

Χριστός γεννάται δοξάσατε! 

Μέσα σε μια περίοδο δύσκολη, σε συνθήκες διόλου ιδανικές γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού.

 Η ανθρωπότητα αιώνες περίμενε την έλευση ενός Μεσσία  που θα έφερνε στον κόσμο τη λύτρωση και τη δικαιοσύνη...

Ο Σωτήρας μας, ο Ιησούς Χριστός, γεννήθηκε και έζησε όλα τα στάδια ανάπτυξης που ζει  κάθε άνθρωπος αλλά στις χειρότερες συνθήκες που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί...  Σε μια πόλη υπό κατοχή (από τους Ρωμαίους), σε ένα στάβλο με ζώα, μετά από λίγο φυγαδεύεται στην Αίγυπτο για να αποφύγει τη σφαγή από τον Ηρώδη, αργότερα μεταναστεύει οικογενειακώς στην κακόφημη πόλη Ναζαρέτ, και κάνει αρκετά χρόνια υπομονή εργαζόμενος ως μαραγκός πλάι στον Ιωσήφ (τον μνηστήρα της Μητέρας Του) μέχρι να ενηλικιωθεί (σύμφωνα με την παράδοση των Ιουδαίων) και να ξεκινήσει το θαυμαστό δημόσιο έργο Του στα 30 Του, μέχρι να θανατωθεί στα 33 Του και τελικά τρεις ημέρες μετά να αναστηθεί.

Κάθε χρόνος ονομάζεται Σωτήριο Έτος, διότι έχουμε την ευκαιρία να ζούμε επαναλαμβανόμενα μέσα στην Εκκλησία Του, όλα τα γεγονότα της ζωής του Ιησού και έτσι, όντας παρόντες και συμμέτοχοι στο Μέγα μυστήριο της Θείας Παρουσίας Του επί γης, γινόμαστε κοινωνοί και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.  

Χθες γιορτάσαμε τη Θεία Γέννησή Του, αλλά είναι καιρός να καταλάβουμε πως, για τον καθένα μας, ο Χριστός γεννάται κάθε μέρα. Κάθε μέρα έρχεται στη βασανισμένη ζωή μας από πάθη και αδυναμίες και ζητά να γεννηθεί και στο δικό μας στάβλο, στο στάβλο της καρδιάς και του μυαλού μας. Κάθε μέρα έρχεται ο ζωοποιός Λόγος του Θεού και αποκαλύπτεται στον καθένα μας προσωπικά. Ας μην κωφεύουμε, ας μη ζούμε απερίσκεπτα, ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και πρόθυμα να αναγνωρίσουμε τις δωρεές του Θεού στη ζωή μας, τις ενέργειες της Θείας Παρουσίας Του... ιδιαίτερα σήμερα, στις δικές μας δύσκολες μέρες, σε καιρούς Κρίσεως της Συνείδησης.

 «Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν».

09/12/2020

Πολλοί αναρωτιούνται «πότε θα πάρουν τις ζωές τους πίσω». Μαζί με αυτήν την απορία θα προσθέσω μια ακόμη (ίσως όχι μόνο δικιά μου): Μπορεί ο νους μας να αντιληφθεί πόσοι και ποιοι συνάνθρωποί μας θα έχουν φύγει από τη ζωή μέχρι την επόμενη άνοιξη; 

Δεν έχουν πάψει τα δάκρυα να ρέουν... αποχωριστήκαμε και θα μας λείψουν πολλά πρόσωπα που είχαμε δεδομένα στη ζωή μας... 

Ας παρατείνει ο Θεός λίγο ακόμα τη ζωή μας να προλάβουμε να συνετιστούμε, να μετανοήσουμε, να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα, για την επόμενη στιγμή.  Πώς θα υπομείνουμε τόσο πένθος χωρίς μετάνοια;

Πώς θα υπομείνουμε την ασθένεια χωρίς ειρήνη με το Θεό; 

Πώς θα δώσουμε ελπίδα στα δακρυσμένα μάτια εκεινών που μένουν χωρίς να αντλήσουμε συμπαράσταση από τους Αγίους της Εκκλησίας μας;

«Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, αναβοών ως μεσίτη προς τον Θεόν· ειρήνευσον, πάτερ, την ζωήν μου και την κατ΄άμφω υγείαν μοι δώρησαι

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών. Οσίως ανύσας σου την ζωήν, αεί αγιάζεις και λυτρούσαι παντός κακού Παϊσιε Πάτερ Θεοφόρε τους προσιόντας τη σκέπη σου.»                                  https://www.ekklisiaonline.gr/

25/11/2020

Οι ημέρες της απαγόρευσης της κυκλοφορίας σύντομα θα τελειώσουν...Περιμένουμε το "νέο" της επόμενης ημέρας που θα μας βγάλει και πάλι στους δρόμους, στην καθημερινότητα που είχαμε πριν. Μήπως όμως βρισκόμαστε σε πλάνη; 

Κάθε τι δυσάρεστο που συμβαίνει παγκοσμίως αφήνει "το αποτύπωμά του" για πολλά πολλά χρόνια. Έτσι και σήμερα. Στο εξής, τίποτε δεν θα είναι πια ίδιο. Όλα πλέον έχουν αποκαλυφθεί. Η ματαιοδοξία έχει αφήσει γυμνά όλα τα μέλη της ανθρωπότητας. Η προκλητική περιβολή της εικονικής ευημερίας έχει πια ξεφτίσει.

Ποιος θα δώσει απαντήσεις και λύσεις σ' αυτούς που υποφέρουν; Ποιος εξασφαλίζει τον άνθρωπο; Και τι σημαίνει τελικά "εξασφάλιση" σ' αυτόν τον κόσμο; 

Απάντηση: Η αγάπη που δεν υποκρίνεται, η πίστη που δεν ντρέπεται, η αλήθεια που δε φοβάται. Δηλαδή η ζωή εν Χριστώ.

Καλό θα ήταν να μελετάμε καθημερινά το Λόγο του Θεού, τα ιερά κείμενα της Εκκλησίας μας,  την Καινή Διαθήκη και να προσευχόμαστε με θερμή πίστη. Ούτε ένα λεπτό δεν έχουμε για χάσιμο. (Βλέπε "ΠΗΓΕΣ")

24/11/2020

Προτροπή  Αποστόλου Παύλου για θαρραλέο αγώνα 

"Προς Εφεσίους κεφ.Ε΄, 11-21 Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, apostoliki-diakonia.gr"                                                                                                          ΓΙΝΕΣΘΕ οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, 2 καὶ περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμὴν εὐωδίας. 3 πορνεία δὲ καὶ πᾶσα ἀκαθαρσία ἢ πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς πρέπει ἁγίοις, 4 καὶ αἰσχρότης καὶ μωρολογία ἢ εὐτραπελία, τὰ οὐκ ἀνήκοντα, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία. 5 τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι πᾶς πόρνος ἢ ἀκάθαρτος ἢ πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ. 6 Μηδεὶς ὑμᾶς ἀπατάτω κενοῖς λόγοις· διὰ ταῦτα γὰρ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας. 7 μὴ οὖν γίνεσθε συμμέτοχοι αὐτῶ. 8 ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· 9 ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ·  10 δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. 11 καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· 12 τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ' αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· 13 τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. 14 διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. 15 Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, 16 ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. 17 διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. 18 καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, 19 λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ, 20 εὐχαριστοῦντες πάντοτε ὑπὲρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ πατρί, 21 ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.

"Προς Εφεσίους ΣΤ΄,10-13 μετά συντόμου ερμηνείας καθηγ. Π. Τρεμπέλα"    (10)Ενισχυθείτε με τη δύναμη που δίδει η μετά Κυρίου κοινωνία και που πηγάζει από την κραταιά Του ισχύ, (11)ενδυθείτε ολόκληρο τον οπλισμό με τον οποίο ο Θεός οπλίζει τους στρατιώτες Του για να μπορείτε να αντιστέκεστε στα πανούργα τεχνάσματα του διαβόλου, διότι δεν έχουμε να παλέψουμε με αντιπάλους όμοιού μας, με αίμα και σάρκα... (13)πάρτε επάνω σας την πανοπλία που δίδει ο Θεός για να μπορέσετε να αντισταθείτε κατά την ημέρα που ο πειρασμός σάς προσβάλλει με δύναμη, εκτελέστε τα καθήκοντά σας, σταθείτε στη θέση σας και κρατήστε καλά. 

"Μαράν Αθά" δηλαδή ο Κύριος είναι κοντά. Πόσο έτοιμοι είμαστε να τον συναντήσουμε; Γι' αυτό πρέπει να ζούμε «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» .

«Καιρός πραμάτειας εἶναι ἡ παρούσα ζωή. Κάθε ἄνθρωπος λοιπόν, πού πολιτεύεται στήν παρούσα ζωή μέ σωφροσύνη καί ἀρετή, καί ὑποφέρει μέ γενναιότητα καί ὑπομονή ὅλες τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, πού τοῦ προξενοῦν ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί, αὐτός ἐξαγοράζει τόν καιρό μέ φρόνηση. Σοφός πραματευτής τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς εἶν' ἐκεῖνος, πού ἐκμεταλλεύεται ὅλες τίς εὐκαιρίες τῶν ἀδικιῶν, τῶν ἀτιμιῶν καί τῶν ὀνειδισμῶν, γιατί σκέφτεται τό πνευματικό κέρδος ἀπό τήν καρτερική ἀντιμετώπισή τους. Ὁ συνετός λοιπόν ἄνθρωπος ἀγοράζει αὐτό τό θησαυρό μέ τήν ὑπομονή καί τρέχει σ'αὐτό τόν ἀγώνα μέ χαρά, ξέροντας πώς οὔτε οἱ νηστεῖες οὔτε οἱ ἀγρυπνίες οὔτε οἱ ἄλλοι πνευματικοί καί ἀσκητικοί ἀγῶνες δέν προσφέρουν τόσα στήν ψυχή, ὅσα προσφέρουν οἱ θλίψεις καί οἱ καταφρονήσεις.»(ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ, κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

 06/11/2020

Διανύουμε ξανά μέρες αυτοπεριορισμού. Όλα «έδειχναν» πως δε θα το αποφύγουμε... για να διαφυλαχθεί το αγαθό της δημόσιας υγείας. Μέσα στα πολλά που έπρεπε να προσέχουμε και περιοριζόμενοι στα λίγα και μικρά της καθημερινότητας, είμαστε και πάλι «οι υπομονετικοί αποδέκτες» μιας θλιβερής κατάστασης. Ας προσευχηθούμε με όλη μας την καρδιά και ας προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και τους γύρο μας. Ας πορευτούμε στο χρόνο και στον τόπο μας με εγκράτεια και προσοχή.  Πολλά λέγονται αλλά δε συμβαίνουν ενώ παράλληλα πολλά συμβαίνουν αλλά δε λέγονται. Ένα πρέπει να είναι το κυρίαρχο ζητούμενο για κάθε χριστιανό: πώς μέσα σε κάθε περίσταση θα κερδίσει την Αιώνια Ζωή, τη Βασιλεία των Ουρανών. Το «σκηνικό» της ζωής στήνεται κάθε μέρα και εμείς έχουμε «θέση» μέσα σ' αυτό, και φυσικά, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρο και μέσα μας ο Θεός βλέπει. Το δώρο της ζωής που μας πρόσφερε είναι μοναδικό και η αξία ανυπολόγιστη. Μπορεί ένα γεγονός στη ζωή να μας προσφέρεται ως ελαφρύ γεύμα κι ένα άλλο γεγονός σα γροθιά στο στομάχι. Η ζωή είναι η μάνα της υπάρξεώς μας που μας παιδαγωγεί απέναντι από έναν «καθρέφτη». 

Εμείς ποια θέση έχουμε απέναντι στη ζωή; 

Ας μη γκρινιάζουμε για όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι, οι γείτονες, οι γύρο, οι επιστήμονες, οι πολιτικοί.... Εμείς, ως μονάδα για ποιο πράγμα νοιαζόμαστε και φροντίζουμε; Να περνάμε καλά; Να βολευτούμε εις βάρος των άλλων; Να αποθηκεύσουμε τόσα αγαθά ώστε να μη μας λείψει τίποτε; Να έχουμε εμείς πλεόνασμα κι ας μην έχουν οι άλλοι να φάνε; Τέτοιο Χριστό διδαχθήκαμε; 

Κάποιοι λένε ότι «η Ημέρα της Κρίσεως πλησιάζει». Εγώ σας λέω πως κάθε μέρα είναι «ημέρα κρίσεως» .  Σ' αυτή την καραντίνα έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ευκαιρία  Προσευχής και Μετάνοιας.  Ας μη τη δαπανήσουμε ανώφελα. Είμαστε ελεύθεροι να βαδίσουμε στη ζωή, αλλά όχι ασφαλείς. Ας μην αφήνουμε το «χέρι» του Θεού να περιμένει απλωμένο... 

28/10/2020

Η εορτή της Αγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου

Ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου (1η καί, ἀργότερα, 28η Ὀκτωβρίου) ἀντλεῖ τὴν ὑπόθεσή της ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Ἀνδρέα, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ. Ἡ ἐμφάνιση τῆς Θεοτόκου στὸν ὅσιο ἔγινε ἀφορμὴ νὰ καθιερωθεῖ ἡ ἑορτὴ αὐτή.  Έχει την αρχή της στο Βυζάντιο, όταν η Κωνσταντινούπολη σώθηκε από επίθεση των Αγαρηνών (Αράβων) τον 7ο αιώνα.

Η σωτηρία αποδόθηκε στην Παναγία, που την είδαν με το μαφόριό της (κάλυμμα από κεφαλής μέχρι ποδών) να καλύπτει, να σκεπάζει την Πόλη και τον λαό.

Τότε ακούστηκε για πρώτη φορά ο Ακάθιστος Ύμνος προς την Υπέρμαχο Στρατηγό στον Ναό της Αγ. Σοφίας. 

Τὸ περιστατικὸ συνέβη στὴ νότια πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, στὸ παρεκκλήσιο τῆς ἁγίας Σωροῦ, ὅπου φυλάσσονταν ἡ ἐσθήτα, ὁ πέπλος καὶ μέρος τῆς ζώνης τῆς Θεοτόκου.

Στὸ παρεκκλήσιο αὐτὸ γινόταν κάποτε ὁλονυκτία. Ἐκεῖ πῆγε νὰ προσευχηθεῖ καὶ ὁ ὅσιος Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν μαθητή του ἅγιο Ἔπιφανιο.

Ἦταν ἡ ὥρα περίπου 10 τὸ βράδυ, ὅποτε ὁ ὅσιος βλέπει τὴ Θεοτόκο νὰ προχωρεῖ ἀπὸ τὶς βασιλικὲς πύλες πρὸς τὸ ἅγιο θυσιαστήριο.

Φαινόταν πολὺ ψηλὴ καὶ εἶχε λαμπρὴ τιμητικὴ συνοδεία λευκοφόρων ἁγίων. Ἀνάμεσα τοὺς ξεχώριζαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ὁ θεολόγος Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι βάδιζαν δεξιὰ καὶ ἀριστερά της. Ἀπὸ τοὺς λευκοφόρους ἄλλοι προπορεύονταν καὶ ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν ψάλλοντας ὕμνους καὶ ἄσματα πνευματικά.

Ὅταν πλησίασαν στὸν ἄμβωνα, εἶπε ὁ ὅσιος Ἀνδρέας στὸν Ἔπιφανιο:

- Βλέπεις, παιδί μου, τὴν Κυρία καὶ Δέσποινα τοῦ κόσμου;

- Ναί, τίμιε πάτερ, ἀποκρίθηκε ὁ νέος.

Ἡ Θεοτόκος τὴν ὥρα ἐκείνη γονάτισε καὶ προσευχήθηκε γιὰ πολλὴ ὥρα. Παρακαλοῦσε τὸν Υἱὸ τῆς γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ἔβρεχε μὲ δάκρυα τὸ πρόσωπό της. Ὕστερα μπῆκε στὸ ἅγιο θυσιαστήριο καὶ προσευχήθηκε γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγρυπνοῦσαν.

Ὅταν τελείωσε τὴ δέησή της, μὲ μία κίνηση χαριτωμένη καὶ σεμνὴ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄχραντη κεφαλὴ τῆς τὸ ἀστραφτερὸ μαφόριο, καὶ τ᾿ ἅπλωσε σὰν σκέπη μὲ τὰ πανάγια χέρια τῆς πάνω στὸ ἐκκλησίασμα.

Ἔτσι ἁπλωμένο τὸ ἔβλεπαν καὶ οἱ δυό τους γιὰ πολλὴ ὥρα νὰ ἐκπέμπει δόξα θεϊκή. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, φαινόταν καὶ τὸ ἱερὸ μαφόριο νὰ σκορπίζει τὴ χάρη του. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε ν᾿ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἄρχισε κι ἐκεῖνο νὰ συστέλλεται λίγο-λίγο καὶ νὰ χάνεται.    users.uoa.gr > agiologion > panagia_appearaces_miracles

14/10/2020

Την περασμένη Κυριακή, ακούσαμε το Ευαγγέλιο του Σπορέως. Το ακούμε χρόνια και χρόνια στους ναούς, στα σχολεία... Τί καλύτερο έγινε στη ζωή μας; Μήπως ήρθε η μέρα από το »ακουστικό»  να περάσουμε στο «πνευματικό» (δηλαδή να ασχοληθούμε με το βαθύτερο νόημα του Λόγου του Θεού); Ας βάλει ο καθένας μας το χέρι στην καρδιά και ας πει (όπως οι μαθητές Του): «Κύριε, πες μου, ποια είναι η έννοια και η σημασία της παραβολής αυτής». 

Ο σπορέας είναι ο Θεός, σπέρνοντας στην πλάση σπέρματα του Λόγου Του. Τίποτε δεν υπάρχει στην πλάση που δεν έχει σπαρθεί επάνω του ο Θείος Λόγος. Παρόλα αυτά κάθε «τόπος» διαφορετικά «δέχεται» το Θείο αυτό Σπόρο. Ο Σπόρος της Αγάπης και της Αλήθειας σπάρθηκε παντού, και δεν έχει πάψει να σπέρνεται. Κάθε μέρα, σκορπίζεται γενναιόδωρα, σε δίκαιους και άδικους. Ας μη μένουμε άλλο απρόσεχτοι, ασυγκίνητοι ή απλά ενθουσιώδεις. Ο παραλληλισμός της διαθέσεως των ανθρώπων με την άσφαλτο του δρόμου, το πετρώδες έδαφος και το έδαφος με τα αγκάθια μάς θυμίζει κάτι; 

ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΩΡΑ!

 Ακούστε, αφουγκραστείτε το έλεος και την πρόνοια του Θεού. Ο Λόγος έχει σπαρθεί  μέσα μας και γύρο μας και θρέφει όλη την πλάση. Εμείς οι άνθρωποι, ως αντίδωρο στη Θεία Του Πρόνοια  ας προσφέρουμε την ευγνωμοσύνη μας στο Πρόσωπό Του, ας εξετάσουμε τα βάθη της καρδιά μας κάνοντάς την «τόπο γόνιμο» να έρθει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει την ύπαρξή μας.  

Ο Θείος Σπόρος της Αλήθειας και της Αγάπης, σε κάθε πιστό, ταπεινό και ευλαβικά προσευχόμενο άνθρωπο (ανάλογα με την δεκτικότητά του) καρποφορεί τις αρετές του Αγίου Πνεύματος: την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, την καλοσύνη, την αγαθότητα, την πίστη, την πραότητα, την εγκράτεια. Το «κλειδί» σε όλη αυτήν την επώδυνη, κοπιαστική αλλά σωτήρια εργασία είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ. 

 Κατά Λουκάν κεφ. η΄15 «Το μέρος του σπόρου που έπεσε στην εύφορη γη σημαίνει τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι με καρδιά καλοπροαίρετη, ευθεία και αγαθή, άκουσαν και κατανόησαν τον Λόγο και τον κρατούν σφικτά μέσα τους, καρποφορούν αρετές, δείχνοντας υπομονή και καρτερία στις θλίψεις και στους πειρασμούς και στα προσκόμματα που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής τους ζωής».(ερμηνεία Π. Τρεμπέλα) 

19/08/2020

Εδώ και μερικές εβδομάδες είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας σε όλους τους κλειστούς χώρους, ακόμη και στους χώρους λατρείας. Όσοι θέλουμε να δείξουμε ότι συμπονάμε τους άλλους ανθρώπους αλλά και ότι «κάνουμε υπακοή» στις οδηγίες των Ιεραρχών μας,  οφείλουμε πρώτοι να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να πειθαρχούμε. Η πίστη μας και η συμμετοχή μας στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν αλλάζει. Εννοείται ότι θα συνεχίσουμε να κοινωνούμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού μας, αλλά κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, αν δεν κρατάμε αποστάσεις και δε φοράμε μάσκα (πριν και μετά τη Θεία Μετάληψη), εφόσον υπάρχει συγχρωτισμός στους Ιερούς Ναούς, μπορεί να επιβαρυνθεί η υγεία κάποιου συνανθρώπου μας. Είτε λοιπόν για το δικό μας καλό, είτε για το καλό των υπολοίπων που παρευρίσκονται στις εκκλησίες και στις Ιερές Ακολουθίες, ας θυμούνται την επιστολή του Αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή πως: «(οι χριστιανοί πρέπει) να  χαιρόμαστε με όσους χαίρονται και να  κλαίμε με όσους κλαίνε»(βλέπε «πηγές» 07/08/2020)

Ας σκεφτόμαστε πως φοράμε τη μάσκα για την αγάπη του Χριστού στο πρόσωπο του ελάχιστου αδελφού μας. Πρέπει να δείξουμε τη υπομονή της πίστεως που αγιάζει και όχι την υπερηφάνεια που στερείται την αγάπη προς τον πλησίον.

Η πίστη μας φανερώνεται αλλιώς στα μάτια του Θεού, και αλλιώς στα μάτια του κόσμου. Αυτός μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα όχι μόνο κάτω από τη μάσκα αλλά και μέχρι το βάθος του μυαλού και της καρδιά μας. 

12/07/2020

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΓΕΡΓΕΣΗΝΟΙ) ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ Π'ΩΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ: ΤΗΝ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΤΗΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ. ΤΕΛΙΚΑ, ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΚΟ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ, ΑΛΛΑ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ.(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ "ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ)

04/07/2020

Διανύουμε μήνα Καλοκαιριού. Αλήθεια, πού ξοδέψαμε τον εαυτό μας σήμερα; Πού ξοδέψαμε την υπομονή μας; Φίλοι μου, πολύ μεγάλη έγνοια έχει ο σημερινός άνθρωπος για πράγματα που τον κάνουν να ξεχνά τα ουσιώδη: το δώρο της Ζωής, της Αλήθειας και της Χαράς. Βλέπω επί παραδείγματι, πώς συνωστίζονται στους δρόμους οι εκδρομείς με τα αυτοκίνητα ή  άτομα κάθε ηλικίας στις τράπεζες και στα εμπορικά καταστήματα... τσακώνονται για την προτεραιότητα... Πόσο απωθητικός  ο τρόπος που ζούμε και συμπεριφερόμαστε, απωθητικός της αγάπης του Θεού. Ας μη στενοχωρούμε τον συνάνθρωπό μας για μικροπράγματα αλλά ούτε κι εμείς να πνιγόμαστε στις λεπτομέρειες και στις ποικίλες ανούσιες φροντίδες που φορτώσαμε τη ζωή μας. Η Χαρά του Χριστού δε βρίσκεται πίσω από το περιττό με το οποίο θησαυρίζουμε ή το χαραμίζουμε... Η Αλήθεια του Χριστού δε χρειάζεται φτιασίδια και ακριβή διακόσμηση...  Ας συνετιστούμε! Η αληθινή ζωή θέλει απλότητα, θέλει χαρά και ευγνωμοσύνη για κάθε φανερή και  αφανή δωρεά του Θεού, θέλει εγκράτεια. Το μυστήριο της ζωής μας είναι "Ιερό". Και καθετί "Ιερό" στον κόσμο μας φανερώνεται μόνο με "τύπους", η "ουσία" του βρίσκεται στην Ουράνια Βασιλεία του Θεού. Μάλιστα, οι πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών είναι αυτοί που ζουν από τώρα, σε αυτόν ακόμα τον κόσμο, με δικαιοσύνη, άσκηση και αγνότητα. Γι' αυτό  όσοι πιστεύουν σε "γήινες Βασιλείες" με ανθρώπινες εξουσίες και εξουσιαζόμενους καλό θα είναι να μάθουν πως βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη... Κάθε μέρα στην προσευχή μας ας λέμε με όλη μας την καρδιά "Ελθέτω η Βασιλεία Σου" διότι όπως και στο κατά Ματθαίον  Στ' 32 καί 33) «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμΐν», και «Οίδε ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ων χρείαν έχετε και προτού αιτείσθε δίδωσιν υμίν» 

13/06/2020

Πάντα επίκαιρος ο λόγος του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη «Υπάρχουν ακόμα οι άνθρωποι της προσευχής και ο Καλός Θεός μας ανέχεται...Μη φοβάσθε...Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης...Είναι πανηγύρι οι δυσκολίες... να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, (έτσι) θα έχετε θείες δυνάμεις και θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες...  να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλοσύνη... Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή...με το να βιάζονται οι άνθρωποι τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει... Μόνον πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση... άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξοφλούν χρέη». (Πνευματική Αφύπνιση Λογοι Β΄)

17/05/2020

Κατά τον Άγιο Σιλουανό«...δεν είναι πάντοτε χωρίς πόνους η πορεία προς το Θεό... η ψυχή που δοκίμασε το Θεό, αφού γνώρισε τη ζωή στο φως του προσώπου του Θεού,... με τίποτε δε μπορεί να αναπαυθεί εκτός από το Θεό... Κατά την περίοδο της Θεοεγκατάλειψης (συστολή της Χάριτος του Θεού) ζει τη γνήσια και αληθινή μετάνοια "το απόκριμα του θανάτου" κι έτσι αποβάλει κάθε υπερηφάνεια και τάση αυτοδικαίωσης... Τότε ο Χριστός έρχεται και στον δικό μας Άδη και μας ανασύρει από την πνευματική νέκρωση». Κι όπως πολύ όμορφα περιγράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος «Πάλι ανοίγουν για μένα οι ουρανοί, και πάλι η νύχτα φεύγει από την ψυχή μου. Πάλι η παρουσία Του τα σύμπαντα γεμίζει και πάλι να Τον βλέπω μπορώ. Πάλι απ' αυτά που βλέπονται, με κάνει να 'μαι ξένος». (από το βιβλίο "ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ" του Πρωτοσύγκελου π. Χρυσόστομου Μαϊδώνη) 

12/05/2020

Ζούμε σε εποχές που εκθειάζεται η ταχύτητα. Ταχύτητα στην πληροφόριση, στην κατάκτηση της γνώσης, στην εξυπηρέτηση, στις μετακινήσεις.... στην απόκτηση αγαθών/πλούτου. Κι όλα αυτά, υποτίθεται, για να εξοικονομούμε χρόνο για την προσωπική μας ζωή/εμπειρίες. Έτσι, η βιασύνη κατάντησε "όργανο" που υπηρετεί την απληστία και υποδουλώνει την ανθρώπινη ζωή να βιάζεται να τελειώσει, σα ποτάμι σε απότομη κατηφόρα. Θέλει προσοχή και διάκριση. Η ζωή κυλά γρήγορα, περνούν οι μέρες, περνάμε κι εμείς... ας θυμόμαστε λοιπόν ότι: Η υπομονή δεν είναι μόνο για την ώρα του διαλείμματος, ούτε για στιγμές στασιμότητας. Είναι τα μάτια της προσοχής και τα αυτιά στην προσευχή μας. Η βιασύνη αποτελεί "όργανο" του φρόνιμου και συνετού ανθρώπου να σπεύσει για να μπει στη Βασιλεία του Θεού "Ο νόμος και οι προφήτες έως Ιωάννου από τότε η βασιλεία του Θεού ευαγγελίζεται, και πας εις αυτήν βιάζεται" (Λουκά κεφ. ιστ΄,στιχ.16).

04/05/2020

Ελευθερία κυκλοφορίας από σήμερα... Ας πορευτούμε. Έχουμε άλλη μια ευκαιρία να αλλάξουμε το "πώς" και το "γιατί" υπάρχουμε. Είμαστε τα μόνα πλάσματα στη γη που μπορούμε να διαλέξουμε τον τρόπο της ζωής μας  και να δίνουμε κάθε μέρα καινούργιο νόημα στη ζωή μας. Μακάρι η χρήση της ελευθερίας μας, από εδώ και πέρα, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους κι όχι αίτιους πειρασμών και πτώσεως των συνανθρώπων μας.

1704/2020

Μ. Παρασκευή σήμερα, οι ορθόδοξες εκκλησίες με κλειστές τις πόρτες τελούν τις Ιερές Ακολουθίες του Εκούσιου Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Κλειστός και ο δικός μας νους από βιωτικούς περισπασμούς, ζυγίζει τα δικά του πάθη, λογαριάζει τις πτώσεις σε πειρασμούς και ανακαλύπτει το Ουσιώδες.... Μέσα στην περισυλλογή μας γύρω από το Θείο Δράμα, μένουμε έκπληκτοι από το Παράδειγμα της Υπομονής του Ιησού ο οποίος παραδόθηκε σε μαρτυρικό θάνατο για χάρη μας.

"Προσκυνούμε τα Πάθη Σου Χριστέ, δείξε σε εμάς και την ένδοξή Σου Ανάσταση"!

11/04/2020

Σάββατο του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου

Το μεγαλειώδες θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου μας δίνει αφορμή να εμβαθύνουμε σήμερα στο μυστήριο του θανάτου και ποια σχέση μπορεί να έχει με την υπομονή.

Η ψυχή που αποχωρίζεται πρόσκαιρα το σώμα συνεχίζει να ζει σε μια άλλη κατάσταση, παραδομένη στα "χέρια" του Δεσπότη Χριστού και περιμένει την κοινή Ανάσταση. Προφανώς μαζί με την αναμονή της κοινής Αναστάσεως υπάρχει η υπομονή και η ελπίδα της Αιωνίου ζωής.

Είναι πλεγμένη με την ψυχή μας η υπομονή. Ο σπόρος της υπάρχει σε κάθε άνθρωπο εκ φύσεως αλλά έχουμε χρέος να την καλλιεργήσουμε, να την αυξήσουμε, να εργαστούμε τους καρπούς της και να την μεταδώσουμε. Οι νηπιώδεις ψυχές μας οφείλουν να ασκηθούν στην υπομονή σε κάθε ευκαιρία αυτού του βίου, ώστε να βρουν την Ειρήνη και την Αγάπη. Την ειρήνη και την αγάπη όπως ο Ιησούς Χριστός την εννοεί.

Έτσι συμπεραίνουμε πόσο ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που υπαρξιακά αγάπησε την υπομονή και ειρήνευσε στη ζωή αυτή. Διότι, αυτό θα είναι το ένδυμα/περίβλημα της ψυχής του και μετά το θάνατο. Θα αναπαύεται εν Ειρήνη περιμένοντας την κοινή Ανάσταση και την Τελική Κρίση.

31/03/2020

Αγαπάμε πολύ τους γονείς μας, τους συγγενείς και φίλους μας αλλά λόγω των περιοριστικών μέτρων της Πολιτικής Προστασίας, για τη μη εξάπλωση του COVID-19, υπομένουμε τον εγκλεισμό στα σπίτια μας. Ίσως αυτό να είναι εύκολο αν σκεφτούμε πως θα μπορούσαμε να είχαμε κάποιον αγαπημένο μας στην εντατική ή να ήμασταν εμείς οι ίδιοι σε κρεβάτι νοσηλείας με δυσκολία αναπνοής και πολλά άλλα συμπτώματα. Ας μείνουμε σπίτι ακόμα και οι πιο δύσπιστοι για ό,τι συμβαίνει. Η άποψή μας αυτόν τον καιρό μικρή αξία έχει... Ας μείνουμε μέσα από αγάπη προσευχόμενοι, νηστευόμενοι αλλά και εμπιστευόμενοι στον Δικαιοκρίτη Χριστό.

Τίποτε από αυτά που ζούμε δεν είναι τυχαίο... Ο αυτοπεριορισμός είναι το λιγότερο από αυτά που θα αντιμετωπίσει η γενιά μας.