(6) διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι.                                                                (7) ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου..         (ψαλμός 142ος)

.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα που φανερώνουν τη σημασία και την απόλυτα στενή σχέση της υπομονής με τη ζωή μας, δηλαδή από τα πιο καθημερινά και επαναλαμβανόμενα γεγονότα που βιώνουμε μέχρι τα πιο σπουδαία, μοναδικά ή απρόοπτα γεγονότα. 

Υπομονή την ώρα της εργασίας:

Η εργασία είτε πνευματική είτε χειρωνακτική, αποτελεί ύψιστο κοινωνικό αγαθό και πολιτική μας υποχρέωση μέσα από την οποία αποκτούμε τη δυνατότητα της επιβίωσης και της ευημερίας, δημιουργούμε πολιτισμό και προοδεύουμε. 

Ας αναλογιστούμε πόσο πολύ ασκούμεθα στην υπομονή καθώς παράγουμε, δημιουργούμε, μελετούμε, επικοινωνούμε, συνεργαζόμαστε ή συναλλασσόμαστε; Σε τι εγκράτεια ασκείται το σώμα μας και η ψυχή μας; 

Αυτή είναι η σπουδαιότερη ιδιότητα της υπερβατικότητας του ανθρώπινου προσώπου, η υπομονή.

Τη συναντάμε μπροστά σε κάθε έργο και προσπάθεια, γι' αυτό λέμε «κάνω υπομονή». Αυτή είναι που ελέγχει το θυμικό μας ένστικτο επάνω στη βιασύνη, στην υποχρέωση, στην πίεση, στον έλεγχο ακόμα και των πιο βασικών βιολογικών αναγκών μας. 

Στ' αλήθεια, είναι να απορεί κανείς.... πόσο πολύ ευλογείται η εργασία των ανθρώπων από το Θεό... Γι' αυτό να θυμόμαστε τους ιερούς Αποστόλους τους οποίους ο Χριστός κάλεσε την ώρα που εργάζονταν κι όχι την ώρα της διασκέδασης ή της ξεκούρασης.

Ας είναι ευλογημένος ο κόπος της εργασίας μας, διότι οι καρποί της κούρασης δεν είναι μόνο υλικοί αλλά και πνευματικοί ...

Υπομονή στην αναπηρία:

Είτε από τη γέννηση είτε επίκτητη, η αναπηρία μας ωριμάζει υπαρξιακά. Κάθε δυσκολία κίνησης ή αυτονομίας γιγαντώνει τη θέληση για υπέρβαση. 

Η ταπεινοφροσύνη των ΑΜΕΑ ακτινοβολεί και εμπνέει όλους. Συλλαμβάνουν και καλλιεργούν αρετές που πλουτίζουν και κοσμούν την ψυχή τους. Η θέλησή τους για ζωή μας εμπνέει και συχνά αναπτύσσουν ικανότητες που θα ζήλευε κάθε αρτιμελής. Πίσω από κάθε προσωπικότητα ΑΜΕΑ προβάλει ο υπομονετικός αγώνας και η φιλότιμη προσπάθεια για πρόοδο. Γι' αυτό και η υπομονή τους γίνεται διδαχή για κάθε άνθρωπο.

Αλήθεια, πόσες ανθρώπινες ψυχές πήγαν στον παράδεισο εξαιτίας τους...

Η σχέση της υπομονής με τον θυμό:

Ο θυμός είναι μία ενστικτώδης επιθετική αντίδραση όλων των ανθρώπων και γενικά όλων των ζωντανών πλασμάτων. Η ένταση με την οποία εκφράζεται ο θυμός ποικίλει και οι αιτίες που τον προκαλούν είναι είτε ενδογενείς κι άλλοτε από το κοινωνικό περιβάλλον.

Η συναισθηματική αυτή κατάσταση συνοδεύεται από τη αύξηση των χτύπων της καρδιάς, της πίεσης και των ορμονών, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν τον θυμό «να κρυφτεί». Μάλιστα είναι υγειές να μην κατασταλεί αλλά να εκφραστεί με τέτοιον τρόπο και για τέτοια αιτία, που θα προσφέρει στον άνθρωπο μεγάλη υπηρεσία για την επιβίωσή του, να επικοινωνήσει τις ηθικές του αξίες, να τον προστατέψει από οδυνηρά συναισθήματα που θεωρούνται αφόρητα όπως τον πόνο, τον φόβο, την έλλειψη αγάπης, την απόρριψη, την εγκατάλειψη, την αδικία, τις προσβολές, την έλλειψη σεβασμού ή την εκμετάλλευση.

Σύμφωνα με τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, ο θυμός ανήκει στις ζωτικές δυνάμεις της ψυχής όπως η επιθυμία, η βούληση και η προαίρεση και δόθηκαν σε κάθε άνθρωπο για να ελέγχονται από τη λογική/τον νου και να υπηρετούν τις αρετές.

Βασική προϋπόθεση για τη ορθή και εύστοχη έκφραση του θυμού είναι η επίγνωση της επιθυμίας μας και ο λογικός τρόπος που θα επιλέξουμε να μεταχειριστούμε, σεβόμενοι τον συνομιλητή μας, χωρίς να αφήσουμε το στόμα μας να πει λόγια άπρεπα, βιαστικά και απρόσεχτα και χωρίς να επιτρέψουμε να χρησιμοποιήσουμε τις σωματικές μας δυνάμεις βλάπτοντας σωματικά και ψυχικά τους συνανθρώπους μας ή καταστρέφοντας ό,τι βρούμε μπροστά μας.

Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι μόνο ο άνθρωπος, από όλα τα ζωντανά πλάσματα, έχει την ικανότητα να «άρχει» του θυμού και των επιθυμιών του και γι' αυτό όταν δεν εξουσιάζει με τη λογική του την έκφραση του θυμού του, μετατρέπεται η συμπεριφορά του σε ζωώδης και απολίτιστη, τέτοια που προσβάλει τον εαυτό του απέναντι στον συνομιλητή του, αποκαλύπτει τις αδυναμίες του χαρακτήρα του και την αποτυχία του να ελέγξει την συμπεριφορά του.

Ο έλεγχος και η κυριαρχία της λογικής επάνω στην έκφραση του θυμού χρειάζεται οπωσδήποτε στοιχεία υπομονής που θα αξιοποιούν κάθε δευτερόλεπτο χωρίς πανικό αλλά με εγρήγορση, εγκράτεια και αποφασιστικότητα. Έτσι αναλαμβάνουμε την ευθύνη διαχείρισης μιας δύσκολης κατάστασης, φέρνοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Χωρίς τον λογικό έλεγχο του θυμού και της επιθυμίας ο άνθρωπος αχρηστεύεται, καταργεί δύο από τις πέντε σωματικές αισθήσεις του, την όραση και την ακοή, χωρίς τις οποίες γίνεται αδύνατη η επαφή με την πραγματικότητα και κατευθύνεται σε βιαστικά και υπερβολικά συμπεράσματα που αυξάνουν τη μανία του και μετά το βίαιο και οργισμένο ξέσπασμα του, βυθίζεται στη λύπη, την θλίψη και την απομόνωση.

Με λίγα λόγια, ο θυμός είναι ένα ισχυρό εργαλείο διαπραγμάτευσης ή αντίστασης σε περιπτώσεις απειλής ή κινδύνου και αν καταφέρουμε να το ελέγξουμε θα μετατραπεί σε πνευματικό ζήλο που μας τοποθετεί κοινωνικά σε θέση ευθύνης απέναντι στη ζωή κι όχι αδυναμίας, καθώς η λογική έκφρασή του, συνήθως, φέρνει πιο κοντά την ικανοποίηση των αναγκών ή των αιτημάτων μας και στο τέλος μας αποζημιώνει με μια αίσθηση ηρεμίας, σιγουριάς και ελέγχου της ζωής μας.

Η υπομονή της μετάνοιας: 

Διαχρονικό το "σάλπισμα" της μετανοίας. Συναντάται στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη από τους προφήτες του ερχομού της Βασιλείας των Ουρανών και σε όλα τα συναξάρια των Αγίων της Εκκλησίας μας. 

Μετάνοια είναι η συστηματική έρευνα της ζωής μας, η διαπίστωση και αναγνώριση της αστοχίας μας η οποία αποκαθιστά τις διαταραγμένες σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και τους συνανθρώπους. Καθαρίζει την ψυχή και γαληνεύει τη συνείδηση.  Ξεκινά από εσωτερική παρόρμηση, από απέχθεια προς την υπαρξιακή μας στάση απέναντι στη ζωή, στην αγάπη και στη δικαιοσύνη. 

Η μετάνοια είναι το εργαστήριο της χάριτος του Θεού, κατεργάζεται τη σωτηρία μας και μεταβάλει κάθε μετανοημένο άνθρωπο σε τέκνο Φωτός, σπουδαστή της Αλήθειας, εργάτη της Αγάπης και συνοδοιπόρο Χαράς.

Η πορεία της μετάνοιας στη ζωή είναι για τους γενναίους, γι' αυτούς που δεν παραιτούνται της προσπάθειας για αυτοβελτίωση. Είναι μια πορεία με κόπο και στερήσεις σωματικών απολαύσεως. Κάθε τι που αξίζει στη ζωή, χρειάζεται θυσίες για να το αποκτήσουμε. Αυτό συμβαίνει και με την μετάνοια. Και καθώς υπομένουμε μετανοούμε και ενώ μετανοούμε υπομένουμε.

Η μετάνοια είναι ένα ταξίδι επιστροφής στην αγκαλιά του Θεού. Και μόνο που ξέρουμε πως ο Θεός μας αγαπά, μας συγχωρεί και μας περιμένει, τόσο πιο φιλότιμα πρέπει να κοπιάσουμε στη δύσκολη αλλά λυτρωτική πορεία της μετάνοιάς μας.

Υπομονή καθώς μαθαίνουμε:

Η μάθηση αποτελεί εργασία του σώματος και του μυαλού μας. Η επιθυμία για εξοικείωση με οποιαδήποτε μορφή κατάρτισης, αποδεδειγμένα, αυξάνει την υπομονή μας. Καθώς προσπαθεί κανείς να αποκτήσει σωματικές ή διανοητικές δεξιότητες (να διευρύνει τις γνώσεις του σε κάποιον τομέα) και μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, θα χρειαστεί να καταβάλει κόπο και μόχθο. 

Αυτός ο σωματικός ή διανοητικός κόπος συνήθως παρατείνεται α) επειδή το αντικείμενο γνώσεως συνεχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του μέχρι να εκπληρώσει τον σκοπό του ή β) διότι νιώθει ευχάριστα κατά τη διάρκεια αυτής της "μαθητείας".

Παρόλα αυτά, καλό είναι να θυμόμαστε πως η εργασία της μαθήσεως που οδηγεί στην πρόοδό μας και στην προκοπή που ωφελεί τον συνάνθρωπο/το κοινωνικό σύνολο,  είναι ευλογημένη από το Θεό αλλά και εντολή προαιώνια «Εργάσου και φύλαγε τον Παράδεισο» (Δύο πρώτες εντολές του Θεού για τον Αδάμ τον πρωτόπλαστο) ομοίως: «πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».(κατά Ματθαίον γ΄10).

Η διαδικασία της μαθήσεως δεν πρέπει να σταματά σε καμία ηλικία. Στη διάρκεια αυτής της σύντομης ζωής έχουμε υποχρέωση απέναντι στον Πλάστη μας, να θέλουμε να γνωρίσουμε κάθε τι που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, ενάρετους (κατά Ματθ. κε΄29) «στον καθένα που έχει τάλαντο και το αύξησε με επιμέλεια και ζήλο αυτό που του δόθηκε θα του δοθούν κι άλλα, ενώ σε εκείνον που του δόθηκαν χαρίσματα αλλά τα παραμέλησε χωρίς να τα εργαστεί και αυτό το λίγο που έχει θα του αφαιρεθεί», να μάθουμε να αγαπάμε σωστά τον εαυτό μας και τον πλησίον.

Επίσης οφείλουμε να μάθουμε να εκτιμάμε κάθε καλό που έστειλε στη ζωή μας ο Κύριος, να αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία (ακόμα και μέσα από δύσκολες συνθήκες) για να γνωρίσουμε το θέλημά Του, να Τον εμπιστευτούμε και να βαδίζουμε στη ζωή όπως Εκείνος θα ήθελε... όχι για να καταργηθεί το αυτεξούσιό μας, αλλά όπως κάθε δημιουργός ξέρει καλύτερα από όλους τι δυνατότητες έχει το δημιούργημά του για να γίνει "τέλειο", έτσι κι ο Θεός, θέλει να μας αξιοποιήσει για να γίνουμε τέλειοι. Είναι ο Μόνος που ξέρει τα πάντα για μας και μας αγαπά ακριβώς γι' αυτό που είμαστε και δεν έχει πάψει να απλώνει το χέρι Του για να μας στηρίξει σε κάθε στραβοπάτημά μας για να πορευόμαστε σταθερά στο δρόμο προς την Θεία αγκαλιά Του.

Υπομονή στη συμβίωση: 

Πόσο αχώριστα πρέπει να πορεύονται μαζί η υπομονή με την ταπεινοφροσύνη όταν συμβιώνουμε... για να κάνουμε "χώρο" στον πλησίον, χώρο στο χρόνο μας, στη ζωή μας, χώρο στην καρδιά μας... 

Άλλωστε ποιος είναι ο "Πλησίον" μας; Μπορεί να είναι ο παραστάτης στη χαρά και στη λύπη μας κι άλλοτε να είναι η αιτία της εξουθένωσής μας. Μπορεί να είναι πηγή χαράς ή ο πιο βασανιστικός πειρασμός μας... 

Γύρο μας ανασαίνουν τόσες ψυχές, κάθε μια κουβαλά τα δικά της τραύματα και αδυναμίες. Ας θυμόμαστε πάντοτε πως πίσω από κάθε κακότροπο άνθρωπο κρύβεται μια πληγωμένη ψυχή. Γι' αυτό: «Αλλήλων τα βάρη ­βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. ς 2).

Υπομονή στην ατεκνία:

Η καρτερία της άτεκνης και στείρας γυναίκας που επιθυμεί να γίνει μητέρα και να αναστήσει το κορμί της έναν νέο άνθρωπο στο φως του κόσμου είναι πολύ συχνό φαινόμενο.

Η υπομονή και η ταπεινοφροσύνη της μπορεί να την μεταμορφώσει ... και να γίνει το θαύμα... Αυτό που κάνει μια γυναίκα να μοιάσει στον Πλάστη της... δηλαδή να γίνει μητέρα κάθε παιδιού. 

"Έχε χαρά στην υπομονή σου άτεκνη μάνα, κάθε παιδί στο δρόμο της ζωής σου θα μακαρίζει τη μέρα που το πρωτοαντίκρισες, που το φρόντισες... θα μακαρίζει τα χρόνια που μοιράστηκες μαζί του τα αγαθά σου και θα ευγνωμονεί το Θεό για τη ζεστή αγκαλιά που του επιφύλαξε, μιας μάνας που πλύθηκε και αναγεννήθηκε μέσα από τα δάκρυα της υπομονής και της προσευχής".

Υπομονή στο γεγονός του θανάτου αγαπημένου προσώπου: 

"Πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά μας, το στομάχι μας γίνεται "κόμπος", τα γόνατα λυγίζουν, τα μάτια μας αυλακώνουν με δάκρυα το πρόσωπο και ο νους παλινδρομεί στο παρελθόν με σκηνές της ζωή μας με τον αγαπημένο μας. Ο χρόνος στέκεται στην τελευταία συνάντηση μας.

Δεν υπάρχουν λόγια... υπάρχει μόνο ένα και είναι η υπομονή, έτσι, χωρίς λέξεις, με σιωπή.

Το μόνο βέβαιο γεγονός της ζωής είναι ο θάνατος μέχρι την κοινή Ανάσταση.

Μέχρι τότε, οι σκηνές στη θύμηση θα γίνουν εικόνες, και οι εικόνες λόγια, και τα λόγια διδαχή. Ας κρατήσουμε στη μνήμη μας από το πρόσωπο αυτό, τις πιο καλές στιγμές, αυτές που θα μας γεμίζουν παρηγοριά και δύναμη σε κάθε επόμενη δύσκολη μέρα μας...(βλέπε "επίκαιρα"11/4/2020)

Υπομονή στη φτώχεια:

Η έλλειψη των βασικών υλικών αγαθών επιβίωσης είναι η δυσκολότερη κατάσταση που μπορεί να υπομείνει κανείς. Μπορούμε να συναισθανθούμε (ενώ είμαστε χορτάτοι) π.χ. αυτόν που πεινά, αυτόν που δεν έχει τα απαραίτητα να ζήσει τα παιδιά του; 

Ο φτωχός που υπομένει χωρίς φθόνο για τους "έχοντες και κατ' έχοντες", που καθημερινά δίνει αγώνα επιβίωσης και ελπίζει στην πρόνοια του Θεού, δε θα μείνει απαρηγόρητος.

Εκτός από την πείνα/έλλειψη τροφής και υλικών αγαθών, υπάρχει και η πείνα για πνευματική τροφή. "Πτωχοί τω πνεύματι" είναι εκείνοι που έχουν επίγνωση της φτώχειας τους απέναντι στο Θεό, που διψούν να γνωρίσουν τον Κύριο, ο Οποίος είναι η μόνη Πηγή Αλήθειας, Αιωνίου Ζωής,  αστείρευτης Αγάπης και κάθε Αγαθού.

Και για τις δύο περιπτώσεις "έλλειψης", διαβάσουμε στο Κατά Ματθαίον κεφ.ζ΄7-8 «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν΄ πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται» δηλαδή: Όσο για τις δικές σας ελλείψεις, να ζητάτε από τον Θεό και θα σας δοθεί (αρκεί να μην είναι επιβλαβές για εσάς). Γυρεύετε να βρείτε το ζητούμενο και θα το εύρετε (εφόσον σας είναι ωφέλιμο). Κτυπήστε την θύρα της Θείας προστασίας και θα σας ανοιχθεί. Διότι καθένας που ζητεί από το Θεό λαμβάνει, και αυτός που ζητάει βρίσκει, και σ' αυτόν που χτυπάει θα του ανοιχτεί. (ερμηνεία Π. Τρεμπέλα)

Υπομονή στα νιάτα: 

Όταν είμαστε νέοι, νιώθουμε περισσότερο ενθουσιώδεις για τη ζωή, έχουμε περισσότερη υγεία από κάθε άλλη περίοδο της ζωής μας, έχουμε μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας... Δε θα υπάρξουμε πιο όμορφοι, πιο δυνατοί, πιο αυθόρμητοι, πιο ΝΕΟΙ....  

Αυτό ακριβώς το διάστημα, της νιότης μας, έχουμε να διαχειριστούμε απίστευτα μεγάλες αλλαγές, σωματικές, διανοητικές και ψυχολογικές. Υπάρχουν εμπειρίες που χρειάζεται να τις ζήσουμε για να εξελιχθούμε αρμονικά και ομαλά αλλά  και ορισμένες άλλες οι οποίες αν τις βιώσουμε θα είναι επιζήμιες ή και καταστροφικές για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Ας υπομείνουμε με «συστολή» την ομορφιά της νιότης μας, άλλωστε είναι δώρο Θεού, δεν κάναμε κανέναν κόπο για να την αποκτήσουμε. Γι' αυτό λοιπόν, ας μην προκαλούμε. Επίσης οφείλουμε να επιδεικνύουμε εγκράτεια στις έντονες εξάρσεις των συναισθημάτων μας. Να θυμόμαστε πάντα πως είναι μεταβατικό το στάδιο της νεότητας μέχρι να ωριμάσουμε και μέσα σ' αυτήν την σχετικά σύντομη περίοδο έχουμε να δουλέψουμε πολύ επάνω στα στοιχεία που μας συνθέτουν, να ανακαλύψουμε τον αληθινό εαυτό μας και να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας.

Γι' αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους, ας είμαστε υπομονετικοί, και ας μην κάνουμε οτιδήποτε βιαστικά και απερίσκεπτα που αύριο θα το θυμόμαστε με ντροπή (κι αν το ξεχάσουμε, ίσως μας το θυμίζουν κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να το ξεχάσουν).

Υπομονή στα γεράματα:

Στα μάτια του Θεού καμιά αμαρτία μας δεν παραγράφεται που δεν Του εμπιστευτήκαμε στο Μεγάλο μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης.

 Ας θυμηθούμε με υπομονή τις αστοχίες μας, τώρα που το σώμα μας δεν μπορεί να τρέξει μακριά από την ευθύνη. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο και μας δίδεται για να διορθωθούμε και να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας και με το Θεό.

Γι' αυτό να λέμε στις προσευχές μας: «παράτεινον το έλεός Σου τοις γινώσκουσί Σε» και με υπομονή να μετανοήσουμε ώστε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και ειρηνικοί για την έξοδό μας από αυτή τη ζωή.

Η υπομονή της μάνας: 

Η υπομονή της μάνας είναι ένα «ρούχο γεμάτο δάκρυα και αίμα» που το φοράει κάθε γυναίκα όταν γίνεται μάνα. Ντύνεται τούτο το ένδυμα κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας μέχρι τα βαθιά της γεράματα.  Έχει επάνω της ραμμένη την ευθύνη για το μεγάλωμα αλλά και για κάθε στραβοπάτημα του παιδιού της. Απ' αυτό κρέμεται το παιδί της όταν παραφέρεται και ζητά την επιείκειά της, σ' αυτό σφουγγίζει τα δάκρυά του όταν γυρνά πληγωμένο στο σπίτι, σ' αυτό αποκοιμιέται παρηγορημένο....

και όταν το παιδί της μπλέξει και κινδυνεύει... δεν υπάρχει πιο γενναία... αποφασιστικά μπαίνει μπροστά στο πρόβλημα και χωρίς να δειλιάσει, αναλαμβάνει να ορίσει εξ αρχής τα όρια που θα διασφαλίσουν ξανά τη ζωή του παιδιού της. Αυτό δυστυχώς θα διαρκέσει καιρό, και η υπομονή στον δύσκολο και γεμάτο εμπόδια δρόμο στήριξης του παιδιού της, θα σκεπάζει το δακρυσμένο της πρόσωπο, και θα καλύπτει διακριτικά την πληγωμένη καρδιά της.  

Αντιπροσωπευτικό είναι ένα τραγούδι που έχει γραφτεί για τη μάνα: «Η μάνα είναι γη». Σε κάποιο στίχο λέει: «Η μάνα είναι γη, όλα τα ανέχεται, ό,τι κι αν πέσει πάνω της το πίνει, γη είναι και σιωπά σαν χαρακώνεται...»

Ευλογημένη από το Θεό η υπομονή της μάνας εις τους αιώνες!

Ο ρόλος της υπομονής στην απεξάρτηση: 

«Εθισμός είναι οι καθημερινές συνήθειες στις οποίες καταφεύγουμε για να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα. Κάθε εξαρτησιογόνο πάθος, όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, ο αλκοολισμός, ο τζόγος, η χωρίς μέτρο ενασχόληση με το διαδίκτυο, στην αρχή προσφέρουν μια ψευδαίσθηση ευφορίας και ανακούφισης, αλλά στο τέλος μας υποδουλώνουν και καταδυναστεύουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Ο ίδιος ο εθισμένος δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του, ούτε στον ίδιο ούτε στους γύρω του, γιατί αυτές οι ουσίες και συμπεριφορές τον επηρεάζουν και τον μεταφέρουν σ' έναν άλλο κόσμο. Το άμεσο περιβάλλον του εξαρτημένου (οικογένεια - συγγενείς), δυστυχώς, είναι αυτό που δέχεται πρώτο τις συνέπειες των πράξεών του. Το βάρος πέφτει πάνω τους, για αυτό και οφείλουν να δράσουν άμεσα απευθυνόμενοι στους ειδικούς.

Η παθητικότητα, η ανοχή και η υποχωρητικότητα, μεταφράζονται λανθασμένα ως υπομονή, ενώ στην ουσία είναι συνενοχή. Κάνοντας η οικογένεια το πρώτο βήμα και ζητώντας βοήθεια σε συνεργασία με τα κέντρα απεξάρτησης, δίνουν την ευκαιρία στους ίδιους για μια υγιή υπομονή που θα αποφέρει καρπούς και την ευκαιρία στα εθισμένα άτομα να ζήσουν ελεύθερα από ουσίες, να γίνουν κύριοι του εαυτού τους και να επανέλθουν ενεργά στη ζωή και στην οικογένειά τους».

OASIS - ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ 
oasis.org.gr

(βλέπε χρήσιμα links και επίκαιρα)

Η υπομονή στην αγάπη:

Όλοι μας, λίγο πολύ, λέμε πως κάνουμε υπομονή με τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα με τους συγγενείς μας επειδή τους αγαπάμε. 

Πώς αγαπάμε; Θεωρητικά; Περιστασιακά; Συμφεροντολογικά; Με λίγα λόγια, αγαπάμε αληθινά;

Υπομένουμε αυτόν που αγαπάμε μέχρι ποιου σημείου; Υπομένουμε μακριά από αυτόν που αγαπάμε έως πότε; Μπορούμε να υπομένουμε ταπείνωση και στερήσεις, ακόμα και θυσίες, γι' αυτόν που αγαπάμε;

Κάποτε, ειδικά εμείς που βαπτιστήκαμε Χριστιανοί, πρέπει να αποδείξουμε βιωματικά το μέτρο και τους κανόνες της αγάπης μας.

Μέτρο της αγάπης είναι η αλήθεια, να αγαπάμε χωρίς υποκρισία, χωρίς να επιδιώκουμε να μας το ανταποδώσουν, χωρίς επίδειξη. Με μέτρο την αλήθεια, θα γίνει φανερό στον συνάνθρωπο πως: και εμείς που σήμερα πράττουμε μια πράξη αγάπης, ό,τι έχουμε να προσφέρουμε είναι του Θεού. Συνεπώς κάθε πράξη αγάπης τη χρωστάμε και πρέπει να την αποδώσουμε στο πρόσωπο που πρέπει, τη στιγμή που το χρειάζεται και με τον καλύτερο και όσο πιο διακριτικό τρόπο γίνεται.

Κανόνας της αγάπης είναι η ελευθερία, η αγάπη μας να μην είναι εξουσιαστική, εξουθενωτική, εγωιστική αλλά να καλυτερεύει τη ζωή του άλλου, να του δίδει ψυχική πληρότητα, ώθηση για πρόοδο και τόσα άλλα που θα τον κάνουν να βρίσκει χαρά στη ζωή και να δοξάζει το Θεό, κι όχι να τον κάνουμε να αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που έπεσε στην ανάγκη μας.

Η μόνη αγάπη που δεν έχει όρια είναι του Θεού και δεν επιδέχεται κριτική. Διότι είναι αγάπη παντοδυναμίας, παντογνωσίας, υπερβατική και αυθύπαρκτη.

Υπομονή στην αρρώστια:

Η υπομονή στην αρρώστια μπορεί να μας ωριμάσει συναισθηματικά γρηγορότερα. Ειδικά η αξιοπρέπεια που επιδεικνύει κανείς στον πόνο και την ανημποριά και η ειρηνική του διάθεση, μπορεί να διδάξει πολλά σε όποιον ζει δίπλα του. Η ζωή του πάσχοντα μέσα από τον πόνο, τους περιορισμούς και τις στερήσεις μέχρι να ανακτήσει την υγεία του, μπορεί να αποτελέσει μεγάλο κεφάλαιο επίγνωσης του «τι είναι ουσιαστικό στη ζωή».

Κάθε μέρα να δοξάζουμε τον Παντοδύναμο Θεό για την υγεία του σώματος και της ψυχής μας. Είναι δώρο δικό Του και η διαχείριση δική μας. Γι' αυτό οφείλουμε να τη διαχειριζόμαστε με μεγάλη ευλάβεια.

Υπομονή στον εγκλεισμό: 

Κλεισμένοι στο σπίτι, στο κελί της φυλακής, στο κελί της προσευχής, στο "ταμείο" της καρδιάς μας.... Πόση εργασία μπορεί να κάνει ο νους μας στην ησυχία, μόνος του, αυτός και ο Θεός. Μπορεί να μην επιλέγουμε να μείνουμε κλεισμένοι μέσα με τη θέλησή μας, υπάρχουν δυστυχώς συνθήκες που μας αναγκάζουν να το υποστούμε... Η εργασία της υπομονής στον εγκλεισμό φέρνει καρπούς πνευματικούς, αρκεί να στρέψουμε την εργασία της ησυχίας στον Θεό Πατέρα μας. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ που υπάρχει διαρκώς μαζί μας, μας αγαπά γι' αυτό που σ' αλήθεια είμαστε και  δε μας εγκαταλείπει ποτέ.